Žalmy 104
1 Dobrořeč duše má Hospodinu. Hospodine Bože můj, velmi jsi veliký, velebnost a krásu jsi oblékl.
Loof den HEERE, mijn ziel! O HEERE, mijn God! Gij zijt zeer groot, Gij zijt bekleed met majesteit en heerlijkheid.
2 Přioděls se světlem jako rouchem, roztáhls nebesa jako kortýnu.
Hij bedekt Zich met het licht, als met een kleed; Hij rekt den hemel uit als een gordijn.
3 Kterýž sklenul na vodách paláce své, kterýž užívá hustých oblaků místo vozů, a vznáší se na peří větrovém.
Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.
4 Kterýž činí posly své duchy, služebníky své oheň plápolající.
Hij maakt Zijn engelen geesten, Zijn dienaars tot een vlammend vuur.
5 Založil zemi na sloupích jejich, tak že se nepohne na věky věků.
Hij heeft de aarde gegrond op haar grondvesten; zij zal nimmermeer noch eeuwiglijk wankelen.
6 Propastí jako rouchem byl jsi ji přioděl, i nad horami stály vody.
Gij hadt ze met den afgrond als een kleed overdekt; de wateren stonden boven de bergen.
7 K žehrání tvému rozběhly se, před hřmotem hromu tvého pospíšily,
Van Uw schelden vloden zij, zij haastten zich weg voor de stem Uws donders.
8 (Vystoupily hory, snížilo se údolí), na místo, kteréž jsi jim založil.
De bergen rezen op, de dalen daalden, ter plaatse, die Gij voor hen gegrond hadt.
9 Meze jsi položil, aby jich nepřestupovaly, ani se navracovaly k přikrývání země.
Gij hebt een paal gesteld, dien zij niet overgaan zullen; zij zullen de aarde niet weder bedekken.
10 Kterýž vypouštíš potoky přes údolé, aby tekli mezi horami,
Die de fonteinen uitzendt door de dalen, dat zij tussen de gebergten henen wandelen.
11 A nápoj dávali všechněm živočichům polním. Tuť uhašují oslové divocí žízeň svou.
Zij drenken al het gedierte des velds; de woudezels breken er hun dorst mede.
12 Při nich hnízdí se ptactvo nebeské, a z prostřed ratolestí hlas svůj vydává.
Bij dezelve woont het gevogelte des hemels, een stem gevende van tussen de takken.
13 Kterýž svlažuješ hory z výsostí svých, aby ovocem činů tvých sytila se země.
Hij drenkt de bergen uit Zijn opperzalen; de aarde wordt verzadigd van de vrucht Uwer werken.
14 Dáváš, aby rostla tráva dobytku, a bylina ku potřebě člověku, abys tak vyvodil chléb z země,
Hij doet het gras uitspruiten voor de beesten, en het kruid tot dienst des mensen, doende het brood uit de aarde voortkomen.
15 A víno, jenž obveseluje srdce člověka. Činí, aby se stkvěla tvář od oleje, ano i pokrmem zdržuje život lidský.
En den wijn, die het hart des mensen verheugt, doende het aangezicht blinken van olie; en het brood, dat het hart des mensen sterkt.
16 Nasyceno bývá i dříví Hospodinovo, cedrové Libánští, kteréž štípil.
De bomen des HEEREN worden verzadigd, de cederbomen van Libanon, die Hij geplant heeft;
17 Na nichž se ptáci hnízdí, i čáp příbytek svůj má na jedlí.
Alwaar de vogeltjes nestelen; des ooievaars huis zijn de dennebomen.
18 Hory vysoké jsou kamsíků, skály útočiště králíků.
De hoge bergen zijn voor de steenbokken; de steenrotsen zijn een vertrek voor de konijnen.
19 Učinil měsíc k jistým časům, a slunce zná západ svůj.
Hij heeft de maan gemaakt tot de gezette tijden, de zon weet haar ondergang.
20 Uvodíš tmu, a bývá noc, v níž vybíhají všickni živočichové lesní:
Gij beschikt de duisternis, en het wordt nacht, in denwelken al het gedierte des wouds uittreedt:
21 Lvíčata řvoucí po loupeži, aby hledali od Boha silného pokrmu svého.
De jonge leeuwen, briesende om een roof, en om hun spijs van God te zoeken.
22 Když slunce vychází, zase shromažďují se, a v doupatech svých se ukládají.
De zon opgaande, maken zij zich weg, en liggen neder in hun holen.
23 Člověk vychází ku práci své, a k dílu svému až do večera.
De mens gaat dan uit tot zijn werk, en naar zijn arbeid tot den avond toe.
24 Jak mnozí a velicí jsou skutkové tvoji, Hospodine! Všeckys je moudře učinil, plná jest země bohatství tvého.
Hoe groot zijn Uw werken, o HEERE! Gij hebt ze alle met wijsheid gemaakt; het aardrijk is vol van Uw goederen.
25 V moři pak velikém a přeširokém, tamť jsou hmyzové nesčíslní, a živočichové malí i velicí.
Deze zee, die groot en wijd van ruimte is, daarin is het wriemelende gedierte, en dat zonder getal, kleine gedierten met grote.
26 Tuť bárky přecházejí i velryb, kteréhož jsi stvořil, aby v něm hrál.
Daar wandelen de schepen, en de Leviathan, dien Gij geformeerd hebt, om daarin te spelen.
27 Všecko to na tě očekává, abys jim dával pokrm časem svým.
Zij allen wachten op U, dat Gij hun hun spijze geeft te zijner tijd.
28 Když jim dáváš, sbírají; když otvíráš ruku svou, nasyceni bývají dobrými věcmi.
Geeft Gij ze hun, zij vergaderen ze; doet Gij Uw hand open, zij worden met goed verzadigd.
29 Když skrýváš tvář svou, rmoutí se; když odjímáš ducha jejich, hynou, a v prach svůj se navracejí.
Verbergt Gij Uw aangezicht, zij worden verschrikt; neemt Gij hun adem weg, zij sterven, en zij keren weder tot hun stof.
30 Vysíláš ducha svého, a zase stvořeni bývají, a obnovuješ tvář země.
Zendt Gij Uw Geest uit, zo worden zij geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks.
31 Budiž sláva Hospodinova na věky, rozveselujž se Hospodin v skutcích svých.
De heerlijkheid des HEEREN zij tot in der eeuwigheid; de HEERE verblijde Zich in Zijn werken.
32 On když pohledí na zemi, anať se třese; když se dotkne hor, anť se kouří.
Als Hij de aarde aanschouwt, zo beeft zij; als Hij de bergen aanroert, zo roken zij.
33 Zpívati budu Hospodinu, dokudž jsem živ; žalmy Bohu svému zpívati budu, pokudž mne stává.
Ik zal den HEERE zingen in mijn leven; ik zal mijn God psalmzingen, terwijl ik nog ben.
34 Libé bude přemyšlování mé o něm, jáť rozveselím se v Hospodinu.
Mijn overdenking van Hem zal zoet zijn; ik zal mij in den HEERE verblijden.
35 Ó by hříšníci vyhynuli z země, a bezbožných aby již nebylo. Dobrořeč duše má Hospodinu. Halelujah.
De zondaars zullen van de aarde verdaan worden, en de goddelozen zullen niet meer zijn. Loof den HEERE, mijn ziel! Hallelujah!
