Žalmy 102
1 Modlitba chudého, když sevřín jsa, před Hospodinem vylévá žádosti své. Hospodine, slyš modlitbu mou, a volání mé přijdiž k tobě.
Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.
2 Neskrývej tváři své přede mnou, v den ssoužení mého nakloň ke mně ucha svého; když k tobě volám, rychle vyslyš mne.
Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.
3 Nebo mizejí jako dým dnové moji, a kosti mé jako ohniště vypáleny jsou.
Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.
4 Poraženo jest jako bylina, a usvadlo srdce mé, tak že jsem chleba svého jísti zapomenul.
Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.
5 Od hlasu lkání mého přilnuly kosti mé k kůži mé.
De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.
6 Podobný jsem učiněn pelikánu na poušti, jsem jako výr na pustinách.
Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.
7 Bdím, a jsem jako vrabec osamělý na střeše.
Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.
8 Každý den utrhají mi nepřátelé moji, a posměvači moji proklínají mnou.
Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.
9 Nebo jídám popel jako chléb, a k nápoji svému slz přiměšuji,
Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,
10 Pro rozhněvání tvé a zažžený hněv tvůj; nebo zdvihna mne, hodils mnou.
Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.
11 Dnové moji jsou jako stín nachýlený, a já jako tráva usvadl jsem.
Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.
12 Ale ty, Hospodine, na věky zůstáváš, a památka tvá od národu až do pronárodu.
Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.
13 Ty povstana, smiluješ se nad Sionem, nebo čas jest učiniti milost jemu, a čas uložený přišel.
Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.
14 Nebo líbost mají služebníci tvoji v kamení jeho, a nad prachem jeho slitují se,
Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.
15 Aby se báli pohané jména Hospodinova, a všickni králové země slávy tvé,
Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.
16 Když by Hospodin vzdělal Sion, a ukázal se v slávě své,
Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.
17 Když by popatřil k modlitbě poníženého lidu, nepohrdaje modlitbou jejich.
Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.
18 Budeť to zapsáno pro budoucí potomky, a lid, kterýž má stvořen býti, chváliti bude Hospodina,
Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.
19 Že shlédl s výsosti svatosti své. Hospodin s nebe na zemi že popatřil,
Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,
20 Aby vyslyšel vzdychání vězňů, a rozvázal ty, kteříž již k smrti oddání byli,
Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;
21 Aby vypravovali na Sionu jméno Hospodinovo, a chválu jeho v Jeruzalémě,
Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,
22 Když se spolu shromáždí národové a království, aby sloužili Hospodinu.
Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.
23 Ztrápilť jest na cestě sílu mou, ukrátil dnů mých,
Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.
24 Až jsem řekl: Můj Bože, nebeř mne u prostřed dnů mých; od národu zajisté až do pronárodu jsou léta tvá,
Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.
25 I prvé nežlis založil zemi, a dílo rukou svých, nebesa.
En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.
26 Onať pominou, ty pak zůstáváš; všecky ty věci jako roucho zvetšejí, jako oděv změníš je, a změněny budou.
Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.
27 Ty pak jsi tentýž, a léta tvá nikdy nepřestanou.
Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.
28 Synové služebníků tvých bydliti budou, a símě jejich zmocní se před tebou.
La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.
