Príslovia 5
1 Synu můj, pozoruj moudrosti mé, k opatrnosti mé nakloň ucha svého,
Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
2 Abys ostříhal prozřetelnosti, a rtové tvoji šetřili umění.
Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
3 Nebo rtové cizí ženy strdí tekou, a měkčejší nad olej ústa její.
Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
4 Poslední pak věci její hořké jsou jako pelyněk, ostré jako meč na obě straně ostrý.
Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Haar voeten dalen af naar de dood, Tot de onderwereld leiden haar schreden; (Sheol h7585)
6 Stezku života snad bys zvážiti chtěl? Vrtkéť jsou cesty její, neseznáš.
Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
7 Protož, synové, poslechněte mne, a neodstupujte od řečí úst mých.
Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
8 Vzdal od ní cestu svou, a nepřibližuj se ke dveřím domu jejího,
Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
9 Abys snad nedal jiným slávy své, a let svých ukrutnému,
Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
10 Aby se nenasytili cizí úsilím tvým, a práce tvá nezůstala v domě cizím.
Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
11 I řval bys naposledy, když bys zhubil tělo své a čerstvost svou,
Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
12 A řekl bys: Jak jsem nenáviděl cvičení, a domlouváním pohrdalo srdce mé,
Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
13 A neposlouchal jsem hlasu vyučujících mne, a k učitelům svým nenaklonil jsem ucha svého!
Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
14 O málo, že jsem nevlezl ve všecko zlé u prostřed shromáždění a zástupu.
Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
15 Pí vodu z čisterny své, a prameny z prostředku vrchoviště svého.
Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
16 Nechť se rozlévají studnice tvé ven, a potůčkové vod na ulice.
Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
17 Měj je sám sobě, a ne cizí s tebou.
Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
18 Budiž požehnaný pramen tvůj, a vesel se z manželky mladosti své.
Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
19 Laně milostné a srny utěšené; prsy její ať tě opojují všelikého času, v milování jejím kochej se ustavičně.
Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
20 Nebo proč bys se kochal, synu můj, v cizí, a objímal život postranní,
Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
21 Poněvadž před očima Hospodinovýma jsou cesty člověka, a on všecky stezky jeho váží?
Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
22 Nepravosti vlastní jímají bezbožníka takového, a v provazích hříchu svého uvázne.
De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
23 Takovýť umře, proto že nepřijímal cvičení, a ve množství bláznovství svého blouditi bude.
Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
