Jób 6
1 Odpovídaje pak Job, řekl:
Job antwoordde, en sprak:
2 Ó kdyby pilně zváženo bylo hořekování mé, a bída má na váze aby spolu vyzdvižena byla.
Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:
3 Jistě že by se nad písek mořský těžší ukázala, pročež mi se i slov nedostává.
Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.
4 Nebo střely Všemohoucího vězí ve mně, jejichž jed vysušil ducha mého, a hrůzy Boží bojují proti mně.
Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!
5 Zdaliž řve divoký osel nad mladistvou travou? Řve-liž vůl nad picí svou?
Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?
6 Zdaliž jedí to, což neslaného jest, bez soli? Jest-liž chut v věci slzké?
Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?
7 Ach, kterýchž se ostýchala dotknouti duše má, ty jsou již bolesti těla mého.
Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!
8 Ó by se naplnila žádost má, a aby to, čehož očekávám, dal Bůh,
Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;
9 Totiž, aby se líbilo Bohu setříti mne, vztáhnouti ruku svou, a zahladiti mne.
Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.
10 Neboť mám ještě, čím bych se potěšoval, (ačkoli hořím bolestí, aniž mne Bůh co lituje), že jsem netajil řečí Nejsvětějšího.
Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".
11 Nebo jaká jest síla má, abych potrvati mohl? Aneb jaký konec můj, abych prodlel života svého?
Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?
12 Zdali síla má jest síla kamenná? Zdali tělo mé ocelivé?
Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?
13 Zdaliž pak obrany mé není při mně? Aneb zdravý soud vzdálen jest ode mne,
Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?
14 Proti tomu, jehož lítostivost k bližnímu mizí, a kterýž bázeň Všemohoucího opustil?
Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!
15 Bratří moji zmýlili mne jako potok, pominuli jako prudcí potokové,
Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:
16 Kteříž kalní bývají od ledu, a v nichž se kryje sníh.
Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;
17 V čas horka vysychají; když sucho bývá, mizejí z místa svého.
Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.
18 Sem i tam roztěkají se od toku svého obecného, v nic se obracejí a hynou.
Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;
19 To vidouce houfové jdoucích z Tema, zástupové Sabejských, jenž naději měli v nich,
De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:
20 Zastyděli se, že v nich doufali; nebo přišedše až k nim, oklamáni jsou.
Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.
21 Tak zajisté i vy byvše, ne jste; vidouce potření mé, děsíte se.
Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!
22 Zdali jsem řekl: Přineste mi, aneb z zboží svého udělte darů pro mne?
Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;
23 Aneb: Vysvoboďte mne z ruky nepřítele, a z ruky násilníků vykupte mne?
Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?
24 Poučte mne, a budu mlčeti, a v čem bych bloudil, poslužte mi k srozumění.
Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!
25 Ó jak jsou pronikavé řeči upřímé! Ale co vzdělá obviňování vaše?
Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!
26 Zdali jen z slov mne viniti myslíte, a převívati řeči choulostivého?
Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?
27 Také i na sirotka se obořujete, anobrž jámu kopáte příteli svému.
Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?
28 A protož nyní chtějtež popatřiti na mne, a suďte, klamám-liť před oblíčejem vaším.
Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.
29 Napravte se, prosím, nechť není nepravostí; napravte se, pravím, a tak poznáte, žeť jest spravedlnost v té řeči mé.
Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!
30 A jest-li na jazyku mém nepravost, neměl-liž bych, čitedlen býti bíd?
Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;
