Jób 41
1 Vytáhneš-liž velryba udicí, aneb provazem pohříženým až k jazyku jeho?
Чи левіята́на потя́гнеш гачко́м, і йому язика стягнеш шну́ром?
2 Zdali dáš kroužek na chřípě jeho, aneb hákem probodneš čelist jeho?
Чи очерети́ну вкладеш йому в ні́здря, чи терни́ною що́ку йому продіра́виш?
3 Zdaž se obrátí k tobě s prosbami, aneb mluviti bude tobě lahodně?
Чи він бу́де багато благати тебе, чи бу́де тобі говорити лагі́дне?
4 Učiní-liž smlouvu s tebou? Přijmeš-liž jej za služebníka věčného?
Чи складе він умову з тобою, і ти ві́зьмеш його за раба собі вічного?
5 Zdaž budeš s ním hráti jako s ptáčkem, aneb přivážeš jej dětem svým?
Чи ним ба́витись будеш, як пта́хом, і прив'яжеш його для дівча́ток своїх?
6 Přistrojí-liž sobě hody z něho společníci, a rozdělí-liž jej mezi kupce?
Чи ним спільники́ торгува́тимуть, чи поділять його між купців -ханане́їв?
7 Zdaž naplníš háky kůži jeho, a vidlicemi rybářskými hlavu jeho?
Чи шпилька́ми проко́лиш ти шкіру його, а остро́гою ри́б'ячою — його го́лову?
8 Vztáhni jen na něj ruku svou, a neučiníš zmínky o boji.
Поклади ж свою ру́ку на нього, й згадай про війну, — і більше того не чини!
9 Aj, naděje o polapení jeho mylná jest. Zdaž i k spatření jeho člověk nebývá poražen?
Тож наді́я твоя неправдива, — на сам ви́гляд його упаде́ш.
10 Není žádného tak smělého, kdo by jej zbudil, kdož tedy postaví se přede mnou?
Нема смільчака́, щоб його він збудив, — а хто ж перед обличчям Моїм зможе стати?
11 Kdo mne čím předšel, abych se jemu odplacel? Cožkoli jest pode vším nebem, mé jest.
Хто ви́йде навпроти Мене́ — й буде ці́лий? Що під небом усім — це Моє!
12 Nebudu mlčeti o údech jeho, a o síle výborného sformování jeho.
Не буду мовчати про чле́ни його, про стан його сили й красу́ його складу.
13 Kdo odkryl svrchek oděvu jeho? S dvojitými udidly svými kdo k němu přistoupí?
Хто відкриє пове́рхню одежі його? Хто піді́йде коли до двійни́х його ще́лепів?
14 Vrata úst jeho kdo otevře? Okolo zubů jeho jest hrůza.
Двері обличчя його хто відчи́нить? Навко́ло зубів його жах!
15 Šupiny jeho pevné jako štítové sevřené velmi tuze.
Його спи́на — канали щитів, поє́днання їх — крем'яна́я печать.
16 Jedna druhé tak blízko jest, že ani vítr nevchází mezi ně.
Одне до одно́го дохо́дить, а вітер між ними не про́йде.
17 Jedna druhé se přídrží, a nedělí se.
Одне до одно́го притве́рджені, сполучені, і не відді́ляться.
18 Od kýchání jeho zažžehá se světlo, a oči jeho jsou jako záře svitání.
Його чха́ння засвічує світло, а очі його — як пові́ки зорі́ світово́ї!
19 Z úst jeho jako pochodně vycházejí, a jiskry ohnivé vyskakují.
Бу́хає по́лум'я з па́щі його, вириваються і́скри огне́нні!
20 Z chřípí jeho vychází dým, jako z kotla vroucího aneb hrnce.
Із ні́здер його валить дим, немов з то́го горшка, що кипить та біжить.
21 Dýchání jeho uhlí rozpaluje, a plamen z úst jeho vychází.
Його по́дих розпалює ву́гіль, і бу́хає по́лум'я з па́щі його.
22 V šíji jeho přebývá síla, a před ním utíká žalost.
Сила ночує на шиї його, а страх перед ним утікає.
23 Kusové masa jeho drží se spolu; celistvé jest v něm, aniž se rozdrobuje.
М'ясо нутра́ його міцно тримається, — воно в ньому тверде́, не хитається.
24 Srdce jeho tuhé jest jako kámen, tak tuhé, jako úlomek zpodního žernovu.
Його серце, мов з каменя вилите, і тверде́, як те долішнє жо́рно!
25 Vyskýtání jeho bojí se nejsilnější, až se strachem i vyčišťují.
Як підво́диться він, перелякуються силачі́, та й ховаються з жа́ху.
26 Meč stihající jej neostojí, ani kopí, šíp neb i pancíř.
Той меч, що дося́гне його, не встої́ть, ані спис, ані ра́тище й па́нцер.
27 Pokládá železo za plevy, ocel za dřevo shnilé.
За солому залізо вважає, а мідь — за гнилу́ дереви́ну!
28 Nezahání ho střela, v stéblo obrací se jemu kamení prakové.
Син лука, стріла, не приму́сит увтікати його, камі́ння із пра́щі для нього зміняється в сіно.
29 Za stéblo počítá střelbu, a posmívá se šermování kopím.
Булаву́ уважає він за соломи́нку, і сміється із по́свисту ра́тища.
30 Pod ním ostré střepiny, stele sobě na věci špičaté jako na blátě.
Під ним гостре чере́п'я, — лягає на го́стре, немов у болото.
31 Působí, aby vřelo v hlubině jako v kotle, a kormoutilo se moře jako v moždíři.
Чинить він, що кипить глибочі́нь, мов горня́, і обе́ртає море в окрі́п.
32 Za sebou patrnou činí stezku, až sezdá, že propast má šediny.
Стежка світить за ним, а безо́дня здається йому́ сиви́ною.
33 Žádného není na zemi jemu podobného, aby tak učiněn byl bez strachu.
Немає подоби йому на землі, він безстрашним створений,
34 Cokoli vysokého jest, za nic pokládá, jest králem nade všemi šelmami.
він бачить усе, що висо́ке, він цар над усім пишним зві́р'ям!“
