< Jób 41 >

1 Vytáhneš-liž velryba udicí, aneb provazem pohříženým až k jazyku jeho?
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
2 Zdali dáš kroužek na chřípě jeho, aneb hákem probodneš čelist jeho?
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
3 Zdaž se obrátí k tobě s prosbami, aneb mluviti bude tobě lahodně?
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
4 Učiní-liž smlouvu s tebou? Přijmeš-liž jej za služebníka věčného?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
5 Zdaž budeš s ním hráti jako s ptáčkem, aneb přivážeš jej dětem svým?
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
6 Přistrojí-liž sobě hody z něho společníci, a rozdělí-liž jej mezi kupce?
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
7 Zdaž naplníš háky kůži jeho, a vidlicemi rybářskými hlavu jeho?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
8 Vztáhni jen na něj ruku svou, a neučiníš zmínky o boji.
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
9 Aj, naděje o polapení jeho mylná jest. Zdaž i k spatření jeho člověk nebývá poražen?
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
10 Není žádného tak smělého, kdo by jej zbudil, kdož tedy postaví se přede mnou?
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
11 Kdo mne čím předšel, abych se jemu odplacel? Cožkoli jest pode vším nebem, mé jest.
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
12 Nebudu mlčeti o údech jeho, a o síle výborného sformování jeho.
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
13 Kdo odkryl svrchek oděvu jeho? S dvojitými udidly svými kdo k němu přistoupí?
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
14 Vrata úst jeho kdo otevře? Okolo zubů jeho jest hrůza.
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
15 Šupiny jeho pevné jako štítové sevřené velmi tuze.
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
16 Jedna druhé tak blízko jest, že ani vítr nevchází mezi ně.
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
17 Jedna druhé se přídrží, a nedělí se.
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
18 Od kýchání jeho zažžehá se světlo, a oči jeho jsou jako záře svitání.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
19 Z úst jeho jako pochodně vycházejí, a jiskry ohnivé vyskakují.
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
20 Z chřípí jeho vychází dým, jako z kotla vroucího aneb hrnce.
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
21 Dýchání jeho uhlí rozpaluje, a plamen z úst jeho vychází.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
22 V šíji jeho přebývá síla, a před ním utíká žalost.
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
23 Kusové masa jeho drží se spolu; celistvé jest v něm, aniž se rozdrobuje.
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
24 Srdce jeho tuhé jest jako kámen, tak tuhé, jako úlomek zpodního žernovu.
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
25 Vyskýtání jeho bojí se nejsilnější, až se strachem i vyčišťují.
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
26 Meč stihající jej neostojí, ani kopí, šíp neb i pancíř.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
27 Pokládá železo za plevy, ocel za dřevo shnilé.
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
28 Nezahání ho střela, v stéblo obrací se jemu kamení prakové.
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
29 Za stéblo počítá střelbu, a posmívá se šermování kopím.
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
30 Pod ním ostré střepiny, stele sobě na věci špičaté jako na blátě.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
31 Působí, aby vřelo v hlubině jako v kotle, a kormoutilo se moře jako v moždíři.
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
32 Za sebou patrnou činí stezku, až sezdá, že propast má šediny.
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
33 Žádného není na zemi jemu podobného, aby tak učiněn byl bez strachu.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
34 Cokoli vysokého jest, za nic pokládá, jest králem nade všemi šelmami.
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!

< Jób 41 >