Jób 24
1 Proč by od Všemohoucího neměli býti skryti časové, a ti, kteříž jej znají, neměli neviděti dnů jeho?
Job antwoordde, en sprak Waarom zijn er door den Almachtige dan geen tijden bepaald, En aanschouwen zij, die Hem kennen, zijn dagen niet?
2 Bezbožníť nyní mezníky přenášejí, a stádo, kteréž mocí zajali, pasou.
Waarom verzetten dan de bozen de grensstenen, En beroven zij kudde en herder?
3 Osla sirotků zajímají, v zástavě berou vola od vdovy.
Ze voeren den ezel der wezen weg, En leggen beslag op het rund van de weduwe;
4 Strkají nuznými s cesty, musejí se vůbec skrývati chudí na světě.
De berooiden worden van de weg gedrongen, De armen in het land moeten zich allen verbergen;
5 Aj, oni jako divocí oslové na poušti, vycházejí jako ku práci své, ráno přivstávajíce k loupeži; poušť jest chléb jejich i dětí jejich.
Als wilde ezels in de woestijn Trekken ze uit, om te zwoegen. Ze zoeken tot de avond naar buit, Maar geen brood voor hun kinderen!
6 Na cizím poli žnou, a z vinic bezbožníci sbírají.
Ze roven des nachts de oogst van het veld, En zoeken de wijngaard der rijken af.
7 Nahé přivodí k tomu, aby nocovati musili bez roucha, nemajíce se čím přiodíti na zimě.
Naakt overnachten zij, zonder kleed, En zonder dekking tegen de kou;
8 A přívalem v horách moknouce, nemajíce obydlí, k skále se přivinouti musejí.
Ze worden nat door de stortvloed der bergen, Drukken zich tegen de rotsen, omdat de schuilplaats ontbreekt
9 Loupí sirotky, kteříž jsou při prsích, a od chudého základ berou.
Ze rukken den wees van de moederborst af En nemen den zuigeling der armen tot pand.
10 Nahého opouštějí, že musí choditi bez oděvu, a ti, kteříž snášejí snopy, v hladu zůstávati.
Naakt lopen ze rond, ongekleed, Zelf hongerig, moeten ze schoven torsen;
11 Ti, jenž mezi zdmi jejich olej vytlačují, a presy tlačí, žíznějí.
Ze persen de olie tussen twee stenen, Treden de perskuip, maar lijden dorst.
12 Lidé v městech lkají, a duše zraněných volají, Bůh pak přítrže tomu nečiní.
Uit de stad stijgt het kermen der stervenden op, En roept de ziel der gewonden om hulp; Maar God luistert niet naar hun smeken, Hùn schenkt Hij geen aandacht!
13 Oniť jsou ti, kteříž odporují světlu, a neznají cest jeho, aniž chodí po stezkách jeho.
En schuwen het licht; Ze kennen zijn wegen niet, En blijven niet op zijn paden.
14 Na úsvitě povstávaje vražedlník, morduje chudého a nuzného, a v noci jest jako zloděj.
Eer het licht wordt, maakt zich de moordenaar op, Om armen en berooiden te doden; En terwijl het nog nacht is, Sluipt hij rond als een dief.
15 Tolikéž oko cizoložníka šetří soumraku, říkaje: Nespatříť mne žádný, a tvář zakrývá.
Het oog van den overspeler maakt van de schemering gebruik; Hij denkt: Geen oog, dat mij ziet; Hij slaat zich een sluier voor het gezicht,
16 Podkopávají potmě i domy, kteréž sobě ve dne znamenali; nebo nenávidí světla.
En breekt in het donker de huizen in. Maar zij sluiten zich op overdag, En willen van het daglicht niet weten;
17 Ale hned v jitře přichází na ně stín smrti; když jeden druhého poznati může, strachu stínu smrti okoušejí.
Voor hen allen is de morgen als de schaduw des doods, Zodra het licht wordt, overvalt hen de doodschrik!
18 Lehcí jsou na svrchku vody, zlořečené jest jmění jejich na zemi, aniž odcházejí cestou svobodnou.
Die anderen vluchten weg voor de dag Zijn erfdeel ligt vervloekt in het land, Geen druiventreder trekt naar zijn wijnberg;
Zoals droogte en hitte het sneeuwwater slurpen, Zo slurpt de onderwereld den zondaar op. (Sheol h7585)
20 Zapomíná se na něj život matky, sladne červům, nebývá více připomínán, a tak polámána bývá nepravost jako strom.
Door de moederschoot wordt hij vergeten, De wormen smullen van hem; Zijn naam wordt niet langer herdacht, Zijn ongerechtigheid geknakt als een boom.
21 Připojuje mu neplodnou, kteráž nerodí, a vdově dobře nečiní.
Hij mishandelt de onvruchtbare, haar die niet baart, En behandelt de weduwe niet goed:
22 Zachvacuje silné mocí svou; ostojí-li kdo z nich, bojí se o život svůj.
Maar Hij, die tyrannen verplettert, Zal het wreken door zijn kracht!
23 Dává jemu, na čemž by bezpečně spolehnouti mohl, však oči jeho šetří cest jejich.
Hij is van zijn leven niet zeker, Gebroken de steun, waarop hij zich stut, En op zijn wegen ellende:
24 Bývají zvýšeni poněkud, ale hned jich není; tak jako jiní všickni sníženi, vypléněni, a jako vrškové klasů stínáni bývají.
Een korte tijd rijst hij omhoog, dan is hij niet meer. Hij verdort als een kwijnende plant, Verlept als de top van een aar!
25 Zdaliž není tak? Kdo na mne dokáže klamu, a v nic obrátí řeč mou?
Is het niet waar, wie overtuigt mij van leugen, En wie ontzenuwt mijn betoog?
