< Psalmi 17 >
1 Molitva. Davidova. Počuj, Jahve pravedni, i vapaj mi poslušaj, usliši molitvu iz usta iskrenih!
Ei bøn av David. Herre, høyr på rettvis sak, lyd etter mitt rop, vend øyra til mi bøn frå saklause lippor!
2 Od tebe nek' mi dođe presuda, tvoje oči vide što je pravo.
Lat min rett ganga ut frå ditt andlit, dine augo skoda kva rett er!
3 Istraži mi srce, pohodi noću, ognjem me iskušaj, al' u meni nećeš nać' bezakonja. Ne zgriješiše usta moja
Du prøver mitt hjarta, gjestar det um natti, du ransakar meg, du finn ingen ting; min tanke vik ikkje av frå min munn.
4 kao što griješe ljudi: po riječima usta tvojih čuvah putove Zakona.
Mot det som menneskje hev gjort meg, hev eg etter ordet frå dine lippor teke meg i vare for valdsmanns stigar.
5 Korak mi čvrsto prionu za tvoje staze, ne zasta mi noga na putima tvojim.
Mine stig heldt seg stødt til dine farvegar, mine føtar snåva ikkje.
6 Zazivam te, Bože, ti ćeš me uslišit': prikloni mi uho i čuj riječi moje.
Eg ropar til deg, for du svarar meg, Gud! Bøyg ditt øyra til meg, høyr mitt ord!
7 Proslavi na meni dobrotu svoju, ti koji od dušmana izbavljaš one što se utječu desnici tvojoj.
Vis di underfulle miskunn, du som frelsar deim som flyr til deg, frå deim som stend imot di høgre hand!
8 Čuvaj me k'o zjenicu oka, sakrij me u sjenu krila svojih
Vakta meg som din augnestein! gøym meg i skuggen av dine vengjer
9 od zlotvora što na me nasrću. Dušmani me bijesni opkoljuju,
for dei ugudlege som øydelegg meg, mine fiendar til dauden, som kringset meg!
10 bešćutno srce zatvaraju i ustima zbore naduto,
Dei let sitt feite hjarta att, med sin munn talar dei i ovmod.
11 Koraci njini sad me okružuju, smjeraju da me na zemlju obore;
Kvar me gjeng, kringgjeng dei oss no; sine augo set dei på å støyta meg ned til jordi.
12 slični lavu dok se, zinuv, na plijen obara i laviću što vreba u potaji.
Han er lik ei løva som stundar etter å riva sund, og ei ungløva som ligg i løyne.
13 Ustani, Jahve, presretni ga i obori, od grešnika mi život mačem spasi,
Statt upp, Herre, stig fram imot honom, støyt honom ned, frels mi sjæl frå den ugudlege med ditt sverd,
14 a rukom od ljudi, Gospodine: od ljudi kojih je dio ovaj život, kojima želudac puniš dobrima; kojih su sinovi siti, a djeci daju što im pretekne.
frå menner med di hand, Herre, frå menner av denne verdi, som hev sin lut i dette liv, og som du fyller buken på med dine skattar, dei som er rike på søner og let sine avleivor etter seg til sine born!
15 A ja ću u pravdi gledati lice tvoje, i jednom kad se probudim, sit ću ga se nagledati.
Eg skal i rettferd skoda ditt andlit, eg skal, når eg vaknar, mettast av di åsyn.