Psalmi 147
1 Aleluja! Hvalite Jahvu jer je dobar, pjevajte Bogu našem jer je sladak; svake hvale on je dostojan!
Αινείτε τον Κύριον· διότι είναι καλόν να ψάλλωμεν εις τον Θεόν ημών· διότι είναι τερπνόν, η αίνεσις πρέπουσα.
2 Jahve gradi Jeruzalem, sabire raspršene Izraelce.
Ο Κύριος οικοδομεί την Ιερουσαλήμ· θέλει συνάξει τους διεσπαρμένους του Ισραήλ.
3 On liječi one koji su srca skršena i povija rane njihove.
Ιατρεύει τους συντετριμμένους την καρδίαν και δένει τας πληγάς αυτών.
4 On određuje broj zvijezda, svaku njezinim imenom naziva.
Αριθμεί τα πλήθη των άστρων· Καλεί τα πάντα ονομαστί.
5 Velik je naš Gospodin i svesilan, nema mjere mudrosti njegovoj.
Μέγας ο Κύριος ημών και μεγάλη η δύναμις αυτού· η σύνεσις αυτού αμέτρητος.
6 Jahve pridiže ponizne, zlotvore do zemlje snizuje.
Ο Κύριος υψόνει τους πράους, τους δε ασεβείς ταπεινόνει έως εδάφους.
7 Pjevajte Jahvi pjesmu zahvalnu, svirajte na citari Bogu našem!
Ψάλατε εις τον Κύριον ευχαριστούντες· ψαλμωδείτε εις τον Θεόν ημών εν κιθάρα·
8 Oblacima on prekriva nebesa i zemlji kišu sprema; daje da po bregovima raste trava i bilje na službu čovjeku.
τον σκεπάζοντα τον ουρανόν με νεφέλας· τον ετοιμάζοντα βροχήν διά την γήν· τον αναδιδόντα χόρτον επί των ορέων·
9 On stoci hranu daje i mladim gavranima kada grakću.
τον διδόντα εις τα κτήνη την τροφήν αυτών και εις τους νεοσσούς των κοράκων, οίτινες κράζουσι προς αυτόν.
10 Za konjsku snagu on ne mari nit' mu se mile bedra čovječja.
Δεν χαίρει εις την δύναμιν του ίππου· δεν ηδύνεται εις τους πόδας του ανδρός.
11 Mili su Jahvi oni koji se njega boje, koji se uzdaju u dobrotu njegovu.
Ο Κύριος ηδύνεται εις τους φοβουμένους αυτόν, εις τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού.
12 Slavi Jahvu, Jeruzaleme, hvali Boga svoga, Sione!
Επαίνει, Ιερουσαλήμ, τον Κύριον· αίνει τον Θεόν σου, Σιών.
13 On učvrsti zasune vrata tvojih, blagoslovi u tebi tvoje sinove.
Διότι ενεδυνάμωσε τους μοχλούς των πυλών σου· ηυλόγησε τους υιούς σου εν μέσω σου.
14 On dade mir granicama tvojim, pšenicom te hrani najboljom.
Βάλλει ειρήνην εις τα όριά σου· σε χορταίνει με το πάχος του σίτου.
15 Besjedu svoju šalje na zemlju, brzo trči riječ njegova.
Αποστέλλει το πρόσταγμα αυτού εις την γην, ο λόγος αυτού τρέχει ταχύτατα.
16 Kao vunu snijeg razbacuje, prosipa mraz poput pepela.
Δίδει χιόνα ως μαλλίον· διασπείρει την πάχνην ως στάκτην.
17 On sipa grÓad kao zalogaje, voda mrzne od njegove studeni.
Ρίπτει τον κρύσταλλον αυτού ως κομμάτια· έμπροσθεν του ψύχους αυτού τις δύναται να σταθή;
18 Riječ svoju pošalje i vode se tope; dunu vjetrom i vode otječu.
Αποστέλλει τον λόγον αυτού και διαλύει αυτά· φυσά τον άνεμον αυτού, και τα ύδατα ρέουσιν.
19 Riječ svoju on objavi Jakovu, odluke svoje i zakone Izraelu.
Αναγγέλλει τον λόγον αυτού προς τον Ιακώβ, τα διατάγματα αυτού και τας κρίσεις αυτού προς τον Ισραήλ.
20 Ne učini tako nijednom narodu: nijednom naredbe svoje ne objavi! Aleluja!
Δεν έκαμεν ούτως εις ουδέν έθνος· ουδέ εγνώρισαν τας κρίσεις αυτού. Αλληλούϊα.
