Psalmi 139
1 Zborovođi. Davidov. Jahve, proničeš me svega i poznaješ,
Al la ĥorestro. Psalmo de David. Ho Eternulo, Vi min esploras kaj min konas.
2 ti znaš kada sjednem i kada ustanem, izdaleka ti već misli moje poznaješ.
Vi scias, kiam mi sidas kaj kiam mi leviĝas; Vi komprenas mian penson de malproksime.
3 Hodam li ili ležim, sve ti vidiš, znani su ti svi moji putovi.
Kiam mi iras kaj kiam mi ripozas, Vi estas ĉirkaŭ mi, Kaj ĉiujn miajn vojojn Vi konas.
4 Riječ mi još nije na jezik došla, a ti, Jahve, sve već znadeš.
Ĉar antaŭ ol troviĝas vorto sur mia lango, Jen, ho Eternulo, Vi ĉion jam scias.
5 S leđa i s lica ti me obuhvaćaš, na mene si ruku svoju stavio.
De malantaŭe kaj de antaŭe Vi ĉirkaŭbaris min Kaj metis sur min Vian manon.
6 Znanje to odveć mi je čudesno, previsoko da bih ga dokučio.
Mirinda estas por mi tia sciado, tro alta; Mi ĝin ne povas kompreni.
7 Kamo da idem od duha tvojega i kamo da od tvog lica pobjegnem?
Kien mi iros for de Via spirito? Kaj kien mi kuros for de Via vizaĝo?
Se mi leviĝos al la ĉielo, Vi estas tie; Se mi kuŝiĝos en Ŝeol, jen Vi tie estas. (Sheol h7585)
9 Uzmem li krila zorina pa se naselim moru na kraj
Ĉu mi okupos la flugilojn de la matenruĝo, Ĉu mi loĝiĝos sur la rando de la maro:
10 i ondje bi me ruka tvoja vodila, desnica bi me tvoja držala.
Ankaŭ tie Via mano min kondukos, Kaj Via dekstra mano min tenos.
11 Reknem li: “Nek' me barem tmine zakriju i nek' me noć umjesto svjetla okruži!” -
Se mi diros: Mallumo min kovros, Kaj la lumo ĉirkaŭ mi fariĝos nokto:
12 ni tmina tebi neće biti tamna: noć sjaji kao dan i tama kao svjetlost.
Eĉ mallumo ne mallumas antaŭ Vi, Kaj la nokto lumas kiel tago; Mallumo fariĝas kiel lumo.
13 Jer ti si moje stvorio bubrege, satkao me u krilu majčinu.
Ĉar Vi kreis mian internaĵon, Formis min en la ventro de mia patrino.
14 Hvala ti što sam stvoren tako čudesno, što su djela tvoja predivna. Dušu moju do dna si poznavao,
Mi gloras Vin, ĉar mi estas mirinde kreita; Mirindaj estas Viaj kreitaĵoj, Kaj mia animo tion bone konscias.
15 kosti moje ne bjehu ti sakrite dok nastajah u tajnosti, otkan u dubini zemlje.
Ne estis kaŝitaj antaŭ Vi miaj ostoj, Kiam mi estis kreata en kaŝiteco, Kiam mi estis formata en la profundo de la tero.
16 Oči tvoje već tada gledahu djela moja, sve već bješe zapisano u knjizi tvojoj: dani su mi određeni dok još ne bješe ni jednoga.
Mian embrion vidis Viaj okuloj, Kaj en Via libro estis enskribitaj ĉiuj tagoj destinitaj, Kiam ankoraŭ eĉ unu ne ekzistis.
17 Kako su mi, Bože, naumi tvoji nedokučivi, kako li je neprocjenjiv zbroj njihov.
Kiel grandvaloraj estas por mi Viaj pensoj, ho Dio! Kiel granda estas ilia nombro!
18 Da ih brojim? Više ih je nego pijeska! Dođem li im do kraja, ti mi preostaješ!
Se mi ilin kalkulus, ili estus pli multaj ol la sablo; Kiam mi vekiĝas, mi estas ankoraŭ kun Vi.
19 De, istrijebi, Bože, zlotvora, krvoloci nek' odstupe od mene!
Mortigu, ho Dio, la malvirtulojn, Kaj sangaviduloj foriĝu de mi!
20 Jer podmuklo se bune protiv tebe, uzalud se dižu tvoji dušmani.
Ili parolas pri Vi malice, Kaj Viaj malamikoj leviĝas por trompo.
21 Jahve, zar da ne mrzim tvoje mrzitelje? Zar da mi se ne gade protivnici tvoji?
Viajn malamantojn, ho Eternulo, mi ja malamas, Kaj Viajn kontraŭulojn mi abomenas.
22 Mržnjom dubokom ja ih mrzim i držim ih svojim neprijateljima.
Per ekstrema malamo mi ilin malamas; Ili fariĝis por mi malamikoj.
23 Pronikni me svega, Bože, srce mi upoznaj, iskušaj me i upoznaj misli moje:
Esploru min, ho Dio, kaj konu mian koron; Provu min kaj sciu miajn pensojn.
24 pogledaj, ne idem li putem pogubnim i povedi me putem vječnim!
Kaj rigardu, ĉu mi estas sur malbona vojo, Kaj gvidu min sur la vojo de eterneco.
