Psalmi 137

1 Na obali rijeka babilonskih sjeđasmo i plakasmo spominjući se Siona;

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

2 o vrbe naokolo harfe svoje bijasmo povješali.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

3 I tada naši tamničari zaiskaše od nas da pjevamo, porobljivači naši zaiskaše da se veselimo: “Pjevajte nam pjesmu sionsku!”

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

4 Kako da pjesmu Jahvinu pjevamo u zemlji tuđinskoj!

Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

5 Nek' se osuši desnica moja, Jeruzaleme, ako tebe zaboravim!

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

6 Nek' mi se jezik za nepce prilijepi ako spomen tvoj smetnem ja ikada, ako ne stavim Jeruzalem vrh svake radosti svoje!

Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

7 Ne zaboravi, Jahve, sinovima Edoma kako su u dan kobni Jeruzalemov vikali oni: “Rušite! Srušite ga do temelja!”

Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

8 Kćeri babilonska, pustošiteljice, blažen koji ti vrati milo za drago za sva zla što si nam ih nanijela!

Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

9 Blažen koji zgrabi i smrska o stijenu tvoju dojenčad!

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!