Psalmi 137

1 Na obali rijeka babilonskih sjeđasmo i plakasmo spominjući se Siona;

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 o vrbe naokolo harfe svoje bijasmo povješali.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 I tada naši tamničari zaiskaše od nas da pjevamo, porobljivači naši zaiskaše da se veselimo: “Pjevajte nam pjesmu sionsku!”

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 Kako da pjesmu Jahvinu pjevamo u zemlji tuđinskoj!

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Nek' se osuši desnica moja, Jeruzaleme, ako tebe zaboravim!

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Nek' mi se jezik za nepce prilijepi ako spomen tvoj smetnem ja ikada, ako ne stavim Jeruzalem vrh svake radosti svoje!

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Ne zaboravi, Jahve, sinovima Edoma kako su u dan kobni Jeruzalemov vikali oni: “Rušite! Srušite ga do temelja!”

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 Kćeri babilonska, pustošiteljice, blažen koji ti vrati milo za drago za sva zla što si nam ih nanijela!

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Blažen koji zgrabi i smrska o stijenu tvoju dojenčad!

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!