Psalmi 132
1 Hodočasnička pjesma.
Manst þú, Drottinn, allar þjáningar Davíðs?
2 Spomeni se, o Jahve, Davida i sve revnosti njegove: kako se Jahvi zakleo, zavjetovao Snazi Jakovljevoj:
Hann náði ekki að hvílast, kom ekki dúr á auga.
3 “Neću ući u šator doma svog nit' uzaći na ležaj svoje postelje,
Þá kom honum í hug að reisa hús yfir örk þína,
4 neću pustit' snu na oči nit' počinka dati vjeđama,
musteri fyrir hinn volduga í Ísrael.
5 dok Jahvi mjesto ne nađem, boravište Snazi Jakovljevoj.”
Og hann hét því að svo skyldi verða og sór hátíðlegan eið fyrir Drottni.
6 Eto, čusmo za nj u Efrati, nađosmo ga u Poljima jaarskim.
Fyrst var örkin í Síló í Efrata og síðan í Jaar.
7 Uđimo u stan njegov, pred noge mu padnimo!
Nú fær hún stað í musterinu, bústað Guðs hér á jörð. Þar munum við falla fram og tilbiðja hann.
8 “Ustani, o Jahve, pođi k svom počivalištu, ti i Kovčeg sile tvoje!
Rís þú upp, Drottinn! Gakktu inn í musteri þitt ásamt örk þinni, tákni máttar þíns!
9 Svećenici tvoji nek' se obuku u pravednost, pobožnici tvoji nek' radosno kliču!
Við munum íklæða prestana hvítum skrúða, klæðum hreinleikans. Og þjóðin mun hrópa fagnaðaróp!
10 Poradi Davida, sluge svojega, ne odvrati lica od svog pomazanika!”
Vísaðu Davíð þjóni þínum ekki frá – konunginum sem þú útvaldir handa þjóð þinni.
11 Jahve se zakle Davidu zakletvom tvrdom od koje neće odustati: “Potomka tvoje utrobe posadit ću na prijestolje tvoje.
Þú lofaðir Davíð því að sonur hans yrði eftirmaður hans, skyldi erfa hásætið. Vissulega munt þú aldrei ganga á bak orða þinna!
12 Budu li ti sinovi Savez moj čuvali i naredbe kojima ih učim, i sinovi će njini dovijeka sjedit' na tvom prijestolju.”
Og annað fyrirheit gafstu Davíð líka: Ef afkomendur hans héldu ákvæði sáttmála þíns við þig, þá mundi konungdómurinn haldast í ætt Davíðs að eilífu.
13 Jer Jahve odabra Sion, njega zaželje sebi za sjedište.
Ó, Drottinn, þú hefur útvalið Jerúsalem að bústað þínum.
14 “Ovo mi je počivalište vječno, boravit ću ovdje jer tako poželjeh.
„Þetta er hvíldarstaður minn um aldur og ævi, “sagðir þú, „staðurinn sem ég hef þráð.
15 Žitak ću njegov blagosloviti, siromahe nahraniti kruhom.
Borg þessa vil ég blessa og auðga og fátæklingar hennar fá nóg að borða.
16 Svećenike njegove u spas ću odjenuti, sveti će njegovi kliktati radosno.
Presta hennar mun ég íklæða hjálpræði, og hinir trúuðu er þar búa munu hrópa fagnaðaróp.
17 Učinit ću da ondje za Davida rog izraste, pripravit ću svjetiljku za svog pomazanika.
Veldi Davíðs mun aukast, og ég mun gefa honum son, eftirmann í hásæti hans.
18 U sram ću mu obući dušmane, a na njemu će blistat' vijenac moj.”
Ég hyl óvini hans skömm, en á honum skal kóróna hans ljóma.“
