Mudre Izreke 5
1 Sine moj, čuj moju mudrost, prigni uho mojoj razboritosti
Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
2 da sačuvaš oprez, da ti usne zadrže znanje.
Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
3 Jer s usana žene preljubnice kaplje med i nepce joj je glađe od ulja,
Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
4 ali je ona naposljetku gorka kao pelin, oštra kao dvosjekli mač.
Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Haar voeten dalen af naar de dood, Tot de onderwereld leiden haar schreden; (Sheol h7585)
6 Ona ne pazi na put života, ne mari što su joj staze kolebljive.
Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
7 Zato me sada poslušaj, sine, i ne odstupaj od riječi mojih usta.
Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
8 Neka je put tvoj daleko od nje i ne približuj se vratima njezine kuće,
Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
9 da drugima ne bi dao svoju slavu i okrutnima svoje godine;
Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
10 da se ne bi tuđinci nasitili tvoga dobra i da tvoja zaslužba ne ode u tuđu kuću;
Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
11 da ne ridaš na koncu kad ti nestane tijela i puti
Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
12 i da ne kažeš: “Oh, kako sam mrzio pouku i kako mi je srce preziralo ukor!
Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
13 I ne slušah glasa svojih učitelja, niti priklonih uho onima što me poučavahu.
Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
14 I umalo ne zapadoh u svako zlo, usred zbora i zajednice!”
Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
15 Pij vodu iz svoje nakapnice i onu što teče iz tvoga studenca.
Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
16 Moraju li se tvoji izvori razlijevati i tvoji potoci teći ulicama?
Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
17 Nego neka oni budu samo tvoji, a ne i tuđinaca koji su uza te.
Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
18 Neka je blagoslovljen izvor tvoj i raduj se sa ženom svoje mladosti:
Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
19 neka ti je kao mila košuta i ljupka gazela, neka te grudi njene opajaju u svako doba, njezina ljubav zatravljuje bez prestanka!
Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
20 TÓa zašto bi se, sine moj, zanosio preljubnicom i grlio tuđinki njedra?
Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
21 Jer pred Jahvinim su očima čovjekovi putovi i on motri sve njegove staze.
Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
22 Opakoga će uhvatiti njegova zloća i sapet će ga užad njegovih grijeha.
De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
23 Umrijet će jer nema pouke, propast će zbog svoje goleme gluposti.
Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
