Job 9
1 Job progovori i reče:
Ijob respondis kaj diris:
2 “Zaista, dobro ja znadem da je tako: kako da pred Bogom čovjek ima pravo?
Certe, mi scias, ke tiel estas; Kaj kiel povas homo esti prava koncerne Dion?
3 Ako bi se tkogod htio prÓeti s njime, odvratio mu ne bi ni jednom od tisuću.
Se li volus havi kun Li juĝan disputon, Li ne povus respondi al Li eĉ unu kontraŭ mil.
4 Srcem on je mudar, a snagom svesilan, i tko bi se njemu nekažnjeno opro?
Li estas saĝa per Sia koro kaj potenca per Sia forto; Kiu kuraĝus stari kontraŭ Li kaj restus sendifekta?
5 On brda premješta, a ona to ne znaju, u jarosti svojoj on ih preokreće.
Li forŝovas montojn, kaj ili eĉ ne rimarkas, Ke Li renversis ilin en Sia kolero;
6 Pokreće on zemlju sa njezina mjesta, iz temelja njene potresa stupove.
Li skuas la teron de ĝia loko, Ke ĝiaj kolonoj tremas;
7 Kad zaprijeti suncu, ono se ne rađa, on pečatom svojim i zvijezde pečati.
Li diras al la suno, kaj ĝi ne leviĝas, Kaj la stelojn Li sigelfermas;
8 Jedini on je nebesa razapeo i pučinom morskom samo on hodao.
Li sola etendas la ĉielon, Kaj Li iras sur la altaĵoj de la maro;
9 Stvorio je Medvjede i Oriona, Vlašiće i zvijezđa na južnome nebu.
Li kreis la Grandan Ursinon, Orionon, kaj Plejadojn, Kaj la stelojn de la sudo;
10 Tvorac on je djela silnih, nepojmljivih čudesa koja se izbrojit' ne mogu.
Li faras neesploreblajn grandaĵojn, Kaj nekalkuleblajn mirindaĵojn.
11 Ide pored mene, a ja ga ne vidim; evo, on prolazi - ja ga ne opažam.
Jen Li preteriros preter mi, kaj mi tion eĉ ne vidos; Li pasos, kaj mi eĉ ne rimarkos Lin.
12 Ugrabi li što, tko će mu to priječit, i tko ga pitat smije: 'Što si učinio?'
Kiam Li kaptas, kiu malpermesus al Li? Kiu dirus al Li: Kion Vi faras?
13 Bog silni srdžbu svoju ne opoziva: pred njim poniču saveznici Rahaba.
Li estas Dio, kaj Lian koleron oni ne povas haltigi; Sub Li fleksiĝas la helpantoj de Rahab.
14 Pa kako onda da njemu odgovorim, koju riječ da protiv njega izaberem?
Des pli ĉu mi povus respondi al Li, Ĉu mi povus elekti vortojn kontraŭ Li?
15 I da sam u pravu, odvratio ne bih, u suca svojega milost bih molio.
Eĉ se mi estus prava, mi ne respondus; Sed mi nur petegus mian juĝanton.
16 A kad bi se na zov moj i odazvao, vjerovao ne bih da on glas moj sluša.
Se mi vokus kaj Li respondus, Mi ne kredus, ke Li aŭdis mian voĉon,
17 Jer, za dlaku jednu on mene satire, bez razloga moje rane umnožava.
Li, kiu povas frakasi min per ventego Kaj fari al mi senkulpe multe da vundoj.
18 Ni časa jednoga predahnut' mi ne da, nego mene svakom gorčinom napaja!
Li ne permesas al mi trankviligi mian spiriton, Sed Li satigas min per maldolĉo.
19 Ako je na snagu - tÓa on je najjači! Ako je na pravdu - tko će njega na sud?
Se oni volas forton, Li estas potenca; Se oni volas juĝon, kiu alvokos min?
20 Da sam i prav, usta bi me osudila, da sam i nevin, zlim bi me proglasila.
Se mi montros mian pravecon, mia propra buŝo min kondamnos; Se mi montros min virtulo, Li montros min malbonagulo.
21 A jesam li nevin? Ni sam ne znam više, moj je život meni sasvim omrzao!
Mi estas senkulpa; mi ne zorgas pri mia animo, Mi abomenas mian vivon.
22 Jer, to je svejedno; i zato ja kažem: nevina i grešnika on dokončava.
Ĉio estas egala; tial mi diras: Senkulpulon kaj malpiulon Li ambaŭ pereigas.
23 I bič smrtni kad bi odjednom ubijo ... ali on se ruga nevolji nevinih.
Kiam vipo subite ekbatas, Li ridas ĉe la elprovado de senkulpuloj.
24 U zemlji predanoj u šake zlikovaca, on oči sucima njezinim zastire. Ako on to nije, tko je drugi onda?
La tero estas transdonita en la manon de malpiulo; La vizaĝon de ĝiaj juĝistoj Li kovras. Se ne Li, tiam kiu?
25 Od skoroteče su brži moji dani, bježe daleko, nigdje dobra ne videć.'
Miaj tagoj estis pli rapidpiedaj ol kuristo; Ili forkuris, ne vidis bonon;
26 K'o čamci od rogoza hitro promiču, k'o orao na plijen kada se zaleti.
Ili forkuris, kiel ŝipetoj el kano, Kiel aglo flugas al manĝotaĵo.
27 Kažem li: zaboravit ću jadikovku, razvedrit ću lice i veseo biti,
Se mi ekpensas: Mi forgesos mian plendon, Mi farlasos mian mienon, kaj mi min gajigos:
28 od mojih me muka groza obuzima, jer znadem da me ti ne držiš nevinim.
Tiam mi ektremas pro ĉiuj miaj suferoj; Mi scias, ke Vi ne rigardos min kiel senkulpan.
29 Ako li sam grešan, tÓa čemu onda da zalud mučim sebe.
Mi restos ja malprava; Por kio do mi vane min turmentas?
30 Kad bih i sniježnicom sebe ja isprao, kad bih i lugom ruke svoje umio,
Se mi lavus min per neĝa akvo Kaj purigus miajn manojn per lesivo,
31 u veću bi me nečist opet gurnuo, i moje bi me se gnušale haljine!
Eĉ tiam Vi trempus min en koto, Kaj miaj vestoj min abomenus.
32 Nije čovjek k'o ja da se s njime pravdam i na sud da idem s njim se parničiti.
Ĉar Li ne estas homo simile al mi, Ke mi povu respondi al Li, Ke ni povu ambaŭ iri al juĝo.
33 Niti kakva suca ima među nama da ruke svoje stavi na nas dvojicu,
Ne ekzistas inter ni arbitracianto, Kiu povus meti sian manon sur nin ambaŭ.
34 da šibu njegovu od mene odmakne, da užas njegov mene više ne plaši!
Li forigu de mi Sian vergon, Kaj Lia teruro ne timigu min;
35 Govorit ću ipak bez ikakva straha, jer ja nisam takav u svojim očima!
Tiam mi ekparolos, kaj ne timos Lin, Ĉar ne tia mi estas en mi mem.
