Job 9
1 Job progovori i reče:
| فَأَجَابَ أَيُّوبُ وَقَالَ: | ١ |
2 “Zaista, dobro ja znadem da je tako: kako da pred Bogom čovjek ima pravo?
| «صَحِيحٌ. قَدْ عَلِمْتُ أَنَّهُ كَذَا، فَكَيْفَ يَتَبَرَّرُ ٱلْإِنْسَانُ عِنْدَ ٱللهِ؟ | ٢ |
3 Ako bi se tkogod htio prÓeti s njime, odvratio mu ne bi ni jednom od tisuću.
| إِنْ شَاءَ أَنْ يُحَاجَّهُ، لَا يُجِيبُهُ عَنْ وَاحِدٍ مِنْ أَلْفٍ. | ٣ |
4 Srcem on je mudar, a snagom svesilan, i tko bi se njemu nekažnjeno opro?
| هُوَ حَكِيمُ ٱلْقَلْبِ وَشَدِيدُ ٱلْقُوَّةِ. مَنْ تَصَلَّبَ عَلَيْهِ فَسَلِمَ؟ | ٤ |
5 On brda premješta, a ona to ne znaju, u jarosti svojoj on ih preokreće.
| ٱلْمُزَحْزِحُ ٱلْجِبَالَ وَلَا تَعْلَمُ، ٱلَّذِي يَقْلِبُهَا فِي غَضَبِهِ. | ٥ |
6 Pokreće on zemlju sa njezina mjesta, iz temelja njene potresa stupove.
| ٱلْمُزَعْزِعُ ٱلْأَرْضَ مِنْ مَقَرِّهَا، فَتَتَزَلْزَلُ أَعْمِدَتُهَا. | ٦ |
7 Kad zaprijeti suncu, ono se ne rađa, on pečatom svojim i zvijezde pečati.
| ٱلْآمِرُ ٱلشَّمْسَ فَلَا تُشْرِقُ، وَيَخْتِمُ عَلَى ٱلنُّجُومِ. | ٧ |
8 Jedini on je nebesa razapeo i pučinom morskom samo on hodao.
| ٱلْبَاسِطُ ٱلسَّمَاوَاتِ وَحْدَهُ، وَٱلْمَاشِي عَلَى أَعَالِي ٱلْبَحْرِ. | ٨ |
9 Stvorio je Medvjede i Oriona, Vlašiće i zvijezđa na južnome nebu.
| صَانِعُ ٱلنَّعْشِ وَٱلْجَبَّارِ وَٱلثُّرَيَّا وَمَخَادِعِ ٱلْجَنُوبِ. | ٩ |
10 Tvorac on je djela silnih, nepojmljivih čudesa koja se izbrojit' ne mogu.
| فَاعِلُ عَظَائِمَ لَا تُفْحَصُ، وَعَجَائِبَ لَا تُعَدُّ. | ١٠ |
11 Ide pored mene, a ja ga ne vidim; evo, on prolazi - ja ga ne opažam.
| «هُوَذَا يَمُرُّ عَلَيَّ وَلَا أَرَاهُ، وَيَجْتَازُ فَلَا أَشْعُرُ بِهِ. | ١١ |
12 Ugrabi li što, tko će mu to priječit, i tko ga pitat smije: 'Što si učinio?'
| إِذَا خَطَفَ فَمَنْ يَرُدُّهُ؟ وَمَنْ يَقُولُ لَهُ: مَاذَا تَفْعَلُ؟ | ١٢ |
13 Bog silni srdžbu svoju ne opoziva: pred njim poniču saveznici Rahaba.
| ٱللهُ لَا يَرُدُّ غَضَبَهُ. يَنْحَنِي تَحْتَهُ أَعْوَانُ رَهَبَ. | ١٣ |
14 Pa kako onda da njemu odgovorim, koju riječ da protiv njega izaberem?
| كَمْ بِٱلْأَقَلِّ أَنَا أُجَاوِبُهُ وَأَخْتَارُ كَلَامِي مَعَهُ؟ | ١٤ |
15 I da sam u pravu, odvratio ne bih, u suca svojega milost bih molio.
| لِأَنِّي وَإِنْ تَبَرَّرْتُ لَا أُجَاوِبُ، بَلْ أَسْتَرْحِمُ دَيَّانِي. | ١٥ |
16 A kad bi se na zov moj i odazvao, vjerovao ne bih da on glas moj sluša.
| لَوْ دَعَوْتُ فَٱسْتَجَابَ لِي، لَمَا آمَنْتُ بِأَنَّهُ سَمِعَ صَوْتِي. | ١٦ |
17 Jer, za dlaku jednu on mene satire, bez razloga moje rane umnožava.
| ذَاكَ ٱلَّذِي يَسْحَقُنِي بِٱلْعَاصِفَةِ، وَيُكْثِرُ جُرُوحِي بِلَا سَبَبٍ. | ١٧ |
18 Ni časa jednoga predahnut' mi ne da, nego mene svakom gorčinom napaja!
| لَا يَدَعُنِي آخُذُ نَفَسِي، وَلَكِنْ يُشْبِعُنِي مَرَائِرَ. | ١٨ |
19 Ako je na snagu - tÓa on je najjači! Ako je na pravdu - tko će njega na sud?
| إِنْ كَانَ مِنْ جِهَةِ قُوَّةِ ٱلْقَوِيِّ، يَقُولُ: هَأَنَذَا. وَإِنْ كَانَ مِنْ جِهَةِ ٱلْقَضَاءِ يَقُولُ: مَنْ يُحَاكِمُنِي؟ | ١٩ |
20 Da sam i prav, usta bi me osudila, da sam i nevin, zlim bi me proglasila.
| إِنْ تَبَرَّرْتُ يَحْكُمُ عَلَيَّ فَمِي، وَإِنْ كُنْتُ كَامِلًا يَسْتَذْنِبُنِي. | ٢٠ |
21 A jesam li nevin? Ni sam ne znam više, moj je život meni sasvim omrzao!
| «كَامِلٌ أَنَا. لَا أُبَالِي بِنَفْسِي. رَذَلْتُ حَيَاتِي. | ٢١ |
22 Jer, to je svejedno; i zato ja kažem: nevina i grešnika on dokončava.
| هِيَ وَاحِدَةٌ. لِذَلِكَ قُلْتُ: إِنَّ ٱلْكَامِلَ وَٱلشِّرِّيرَ هُوَ يُفْنِيهِمَا. | ٢٢ |
23 I bič smrtni kad bi odjednom ubijo ... ali on se ruga nevolji nevinih.
| إِذَا قَتَلَ ٱلسَّوْطُ بَغْتَةً، يَسْتَهْزِئُ بِتَجْرِبَةِ ٱلْأَبْرِيَاءِ. | ٢٣ |
24 U zemlji predanoj u šake zlikovaca, on oči sucima njezinim zastire. Ako on to nije, tko je drugi onda?
| ٱلْأَرْضُ مُسَلَّمَةٌ لِيَدِ ٱلشِّرِّيرِ. يُغَشِّي وُجُوهَ قُضَاتِهَا. وَإِنْ لَمْ يَكُنْ هُوَ، فَإِذًا مَنْ؟ | ٢٤ |
25 Od skoroteče su brži moji dani, bježe daleko, nigdje dobra ne videć.'
| أَيَّامِي أَسْرَعُ مِنْ عَدَّاءٍ، تَفِرُّ وَلَا تَرَى خَيْرًا. | ٢٥ |
26 K'o čamci od rogoza hitro promiču, k'o orao na plijen kada se zaleti.
| تَمُرُّ مَعَ سُفُنِ ٱلْبَرْدِيِّ. كَنَسْرٍ يَنْقَضُّ إِلَى قَنَصِهِ. | ٢٦ |
27 Kažem li: zaboravit ću jadikovku, razvedrit ću lice i veseo biti,
| إِنْ قُلْتُ: أَنْسَى كُرْبَتِي، أُطْلِقُ وَجْهِي وَأَتَبَلَّجُ، | ٢٧ |
28 od mojih me muka groza obuzima, jer znadem da me ti ne držiš nevinim.
| أَخَافُ مِنْ كُلِّ أَوْجَاعِي عَالِمًا أَنَّكَ لَا تُبَرِّئُنِي. | ٢٨ |
29 Ako li sam grešan, tÓa čemu onda da zalud mučim sebe.
| أَنَا مُسْتَذْنَبٌ، فَلِمَاذَا أَتْعَبُ عَبَثًا؟ | ٢٩ |
30 Kad bih i sniježnicom sebe ja isprao, kad bih i lugom ruke svoje umio,
| وَلَوِ ٱغْتَسَلْتُ فِي ٱلثَّلْجِ، وَنَظَّفْتُ يَدَيَّ بِٱلْإِشْنَانِ، | ٣٠ |
31 u veću bi me nečist opet gurnuo, i moje bi me se gnušale haljine!
| فَإِنَّكَ فِي ٱلنَّقْعِ تَغْمِسُنِي حَتَّى تَكْرَهَنِي ثِيَابِي. | ٣١ |
32 Nije čovjek k'o ja da se s njime pravdam i na sud da idem s njim se parničiti.
| لِأَنَّهُ لَيْسَ هُوَ إِنْسَانًا مِثْلِي فَأُجَاوِبَهُ، فَنَأْتِي جَمِيعًا إِلَى ٱلْمُحَاكَمَةِ. | ٣٢ |
33 Niti kakva suca ima među nama da ruke svoje stavi na nas dvojicu,
| لَيْسَ بَيْنَنَا مُصَالِحٌ يَضَعُ يَدَهُ عَلَى كِلَيْنَا. | ٣٣ |
34 da šibu njegovu od mene odmakne, da užas njegov mene više ne plaši!
| لِيَرْفَعْ عَنِّي عَصَاهُ وَلَا يَبْغَتْنِي رُعْبُهُ. | ٣٤ |
35 Govorit ću ipak bez ikakva straha, jer ja nisam takav u svojim očima!
| إِذًا أَتَكَلَّمُ وَلَا أَخَافُهُ، لِأَنِّي لَسْتُ هَكَذَا عِنْدَ نَفْسِي. | ٣٥ |
