Job 7
1 Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?
Tsy lily hao ty fitromaha’ ondaty an-tane atoy? Tsy mira ami’ty androm-pièke hao o andro’eo?
2 Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,
Manahake ty filelalela’ ondevo ty aloke naho ty fitamam-pièke ty rima’e,
3 mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.
ty anolorañ’ ahy volan-kafoake, ie nitendreñe halen-kaemberañe.
4 Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.
Izaho mandre, manao ty hoe: Ombia ty hitroarako, fa lava i haleñey, le mivoamboañe avao ampara’ te manjirike.
5 PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.
Misikiñ’oletse naho pakoram-potake ty sandriko, mijiri-gañe ty holiko vaho mandrano.
6 Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.
Masika te amy sozom-panenoñey o androkoo, ie mihelañe añe po-pitamàñe.
7 Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!
Ehe tiahio te kofòke avao ty haveloko: toe tsy hahatrea hasoa ka o masokoo.
8 Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.
Tsy ho onim-pihaino’ i mahaisak’ ahikoy: amako o fihaino’oo fe tsy eo iraho.
Ie misaoke ty rahoñe, le añe: Izay ty igodaña’ ty an-kibory ao, tsy hiboaha’e ka. (Sheol h7585)
10 Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.
Tsy himpolia’e i anjomba’ey, ie tsy hapota’ i akiba’ey.
11 Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.
Aa le tsy hijomohòn-draho; hivolañe ami’ty falorean-troko, hitoreo ami’ty hafairañe añ’ovako ao.
12 Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?
I riakey hao iraho, ke i fañaneñey kanao nampijilovañe?
13 Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',
Ie anoeko ty hoe te ho hohòe’ i tihikoy, te hampanintsiñe ty toreoko i fandreakoy,
14 snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.
le ampihembaña’o ami’ty nofy naho ampirevendreveña’o añ’aroñaroñe,
15 Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.
le joboñe’ ty fiaiko t’ie dageañeñe, hamake hikenkañe ty amo taolakoo,
16 Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!
f’ie minike, tsy ho veloñe nainai’e: apoho, fa kafoak’ avao o androkoo.
17 Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao
Inoñ’ ondatio te honjone’o? te hapite’o ama’e ty arofo’o?
18 i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?
T’ie tilihe’o boak’andro, vaho tsohe’o lomoñandro?
19 Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?
Ombia t’ie hitolike tsy hisamb’ahy, apoho ho bangìñe hey raho hahateleñako ty iveko?
20 Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?
Nanao hakeo hao iraho, ino o nanoekoo, ry Mpijilo ondatio? ino ty nanoe’o ahy fanolarañe, hañavesatse ty sandriko?
21 Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće.”
Akore te tsy apo’o o tahikoo, te tsy haha’o o hakeokoo? f’ie hiroro an-debok’ ao te aniany; ho paia’o, fa tsy ho eo.
