Job 30

1 “A sada, gle, podruguju se mnome ljudi po ljetima mlađi od mene kojih oce ne bih bio metnuo ni s ovčarskim psima stada svojega.

Tetapi kini aku diejek oleh orang yang lebih muda. Dahulu ayah mereka kupandang terlalu hina untuk menjaga dombaku bersama anjing gembala.

2 Ta što će mi jakost ruku njihovih kad im muževna ponestane snaga ispijena glađu i oskudicom.

Bagiku mereka tidak berguna karena sudah kehabisan tenaga.

3 Glodali su u pustinji korijenje i čestar opustjelih ruševina.

Mereka lapar dan menderita sekali, sehingga makan akar kering di gurun yang sunyi.

4 Lobodu su i s grmlja lišće brali, kao kruh jeli korijenje žukino.

Mereka mencabut belukar di padang belantara lalu memakan baik daun maupun akarnya.

5 Od društva ljudskog oni su prognani, za njima viču k'o za lopovima.

Mereka diusir dengan tengking seperti orang mengusir maling.

6 Živjeli su po strašnim jarugama, po spiljama i u raspuklinama.

Mereka tinggal di dalam gua-gua; lubang-lubang di dinding gunung menjadi rumah mereka.

7 Urlik im se iz šikarja dizao; po trnjacima ležahu stisnuti.

Di rimba mereka meraung-raung seperti binatang, berkelompok di bawah semak belukar di hutan.

8 Sinovi bezvrijednih, soj bezimenih, bičevima su iz zemlje prognani.

Mereka tak bernama dan tak berharga, orang-orang yang sudah dihalau dari negerinya.

9 Rugalicom sam postao takvima i njima sada služim kao priča!

Sekarang mereka datang dan aku ditertawakannya; bagi mereka, aku ini lelucon belaka.

10 Gnušaju me se i bježe od mene, ne ustežu se pljunut' mi u lice.

Aku dipandang oleh mereka hina dan keji, bahkan mukaku mereka ludahi.

11 I jer On luk mi slomi i satrije me, iz usta svojih izbaciše uzdu.

Karena Allah membuat aku lemah tidak berdaya, mereka melampiaskan amukan mereka.

12 S desne moje strane rulja ustaje, noge moje u bijeg oni tjeraju, put propasti prema meni nasiplju.

Gerombolan itu menyerang aku dari depan, dan kejatuhanku mereka rencanakan.

13 Stazu mi ruše da bi me satrli, napadaju i ne brani im nitko,

Mereka memotong jalanku untuk membinasakan aku; tak seorang pun menghalangi ketika mereka menyerbu.

14 prolomom oni širokim naviru i kotrljaju se poput oluje.

Bagaikan banjir mereka dobrak tembok pertahananku; beramai-ramai mereka datang menindih tubuhku.

15 Strahote sve se okreću na mene, mojeg ugleda kao vjetra nesta, poput oblaka iščeznu spasenje.

Kedahsyatan meliputi diriku; bagaikan hembusan angin, harga diriku berlalu; bagaikan awan lewat, hilanglah kebahagiaanku.

16 Duša se moja rasipa u meni, dani nevolje na me se srušili.

Sekarang hampir matilah aku; tak ada keringanan bagi deritaku.

17 Noću probada bolest kosti moje, ne počivaju boli što me glođu.

Pada waktu malam semua tulangku nyeri; rasa sakit yang menusuk tak kunjung berhenti.

18 Muka mi je i halju nagrdila i stegla me k'o ovratnik odjeće.

Allah mencengkeram aku pada leher bajuku sehingga pakaianku menggelambir pada tubuhku.

19 U blato me je oborila dolje, gle, postao sam k'o prah i pepeo.

Ke dalam lumpur aku dihempaskan-Nya, aku menjadi seperti sampah saja!

20 K Tebi vičem, al' Ti ne odgovaraš; pred Tobom stojim, al' Ti i ne mariš.

Aku berseru kepada-Mu, ya Allah, Kau tak memberi jawaban; bila aku berdoa, Kau tak memperhatikan.

21 Prema meni postao si okrutan; rukom preteškom na me se obaraš.

Engkau berlaku kejam terhadapku, Kautindas aku dengan seluruh kekuatan-Mu.

22 U vihor me dižeš, nosiš me njime, u vrtlogu me olujnom kovitlaš.

Engkau membiarkan angin melayangkan aku; dalam angin ribut Kauombang-ambingkan diriku.

23 Da, znadem da si me smrti predao, saborištu zajedničkom svih živih.

Aku tahu, Kaubawa aku kepada alam kematian, tempat semua yang hidup dikumpulkan.

24 Al' ne pruža li ruku utopljenik, ne viče li kad padne u nevolju?

Mengapa Kau menyerang orang yang celaka, yang tak dapat berbuat apa pun kecuali mohon iba?

25 Ne zaplakah li nad nevoljnicima, ne sažalje mi duša siromaha?

Bukankah aku menangis bersama orang yang kesusahan, dan mengasihani orang yang berkekurangan?

26 Sreći se nadah, a dođe nesreća; svjetlost čekah, a gle, zavi me tama.

Aku mengharapkan bahagia dan terang, tapi kesukaran dan kegelapanlah yang datang.

27 Utroba vri u meni bez prestanka, svaki dan nove patnje mi donosi.

Aku terkoyak oleh duka dan nestapa; hari demi hari makin banyak yang kuderita.

28 Smrknut idem, al' nitko me ne tješi; ustajem u zboru - da bih kriknuo.

Di dalam kelam, tanpa cahaya, aku berkeliaran; aku berdiri di muka umum, minta pertolongan.

29 Sa šakalima sam se zbratimio i nojevima postao sam drugom.

Suaraku sedih penuh iba seperti tangis serigala dan burung unta.

30 Na meni sva je koža pocrnjela, i kosti mi je sažgala ognjica.

Kulitku menjadi hitam; tubuhku terbakar oleh demam.

31 Tužaljka mi je ugodila harfu, svirala mi glas narikača ima.

Dahulu kudengar musik gembira, kini hanya ratapan tangis belaka.