Job 3
1 Napokon otvori Job usta i prokle dan svoj;
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، |
2 poče svoju besjedu i reče:
| گفت: |
3 “O, ne bilo dana kad sam se rodio i noći što javi: 'Začeo se dječak!'
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! |
4 U crnu tminu dan taj nek se prometne! S visina se njega Bog ne spominjao, svjetlost sunčeva ne svijetlila mu više!
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. |
5 Mrak i sjena smrtna o nj se otimali, posvema ga tmina gusta prekrila, pomrčine dnevne stravom ga morile!
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. |
6 O, da bi ga tama svega presvojila, nek' se ne dodaje danima godine, nek' ne ulazi u brojenje mjeseci!
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. |
7 A noć ona bila žalosna dovijeka, ne čulo se u njoj radosno klicanje!
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. |
8 Prokleli je oni štono dan proklinju i Levijatana probudit' su kadri!
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. |
9 Pomrčale zvijezde njezina svanuća, zaludu se ona vidjelu nadala, i zorinih vjeđa ne gledala nigda!
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. |
10 Što mi od utrobe ne zatvori vrata da sakrije muku od mojih očiju!
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. |
11 Što nisam mrtav od krila materina, što ne izdahnuh izlazeć' iz utrobe?
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ |
12 Čemu su me dva koljena prihvatila i dojke dvije da me nejaka podoje?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ |
13 U miru bih vječnom počivao sada, spavao bih, pokoj svoj bih uživao
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. |
14 s kraljevima i savjetnicima zemlje koji su sebi pogradili grobnice,
15 ili s knezovima, zlatom bogatima, što su kuće svoje srebrom napunili.
16 Ne bih bio - k'o nedonošče zakopano, k'o novorođenče što svjetla ne vidje.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ |
17 Zlikovci se više ne obijeste ondje, iznemogli tamo nalaze počinka.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. |
18 Sužnjeve na miru tamo ostavljaju: ne slušaju više poviku stražara.
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. |
19 Malen ondje leži zajedno s velikim, rob je slobodan od gospodara svoga.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. |
20 Čemu darovati svjetlo nesretniku i život ljudima zagorčene duše
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ |
21 koji smrt ištu, a ona ne dolazi, i kao za blagom za njome kopaju?
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ |
22 Grobnom bi se humku oni radovali, klicali od sreće kad bi grob svoj našli.
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! |
23 Što će to čovjeku kom je put sakriven, koga je Bog sa svih strana zapriječio?
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ |
24 Zato videć' hranu, uzdahnuti moram, k'o voda se moji razlijevaju krici.
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. |
25 Obistinjuje se moje strahovanje, snalazi me, evo, čega god se bojah.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. |
26 Pokoja ni mira meni više nema, u mukama mojim nikad mi počinka.”
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» |
