Job 29

1 Job nastavi svoju besjedu i reče:

Job vervolgde zijn rede, en sprak

2 “O, da mi je prošle proživjet' mjesece, dane one kad je Bog nada mnom bdio,

Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

3 kad mi je nad glavom njegov sjao žižak a kroz mrak me svjetlo njegovo vodilo,

Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

4 kao u dane mojih zrelih jeseni kad s mojim stanom Bog prijateljevaše,

Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

5 kada uz mene još bijaše Svesilni i moji me okruživahu dječaci,

Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

6 kada mi se noge u mlijeku kupahu, a potokom ulja ključaše mi kamen!

Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

7 Kada sam na vrata gradska izlazio i svoju stolicu postavljao na trg,

Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

8 vidjevši me, sklanjali bi se mladići, starci bi ustavši stojeći ostali.

Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

9 Razgovor bi prekidali uglednici i usta bi svoja rukom zatvarali.

Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

10 Glavarima glas bi sasvim utihnuo, za nepce bi im se zalijepio jezik.

De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

11 Tko god me slušao, blaženim me zvao, hvalilo me oko kad bi me vidjelo.

Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

12 Jer, izbavljah bijednog kada je kukao i sirotu ostavljenu bez pomoći.

Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

13 Na meni bješe blagoslov izgubljenih, srcu udovice ja veselje vraćah.

Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

14 Pravdom se ja kao haljinom odjenuh, nepristranost bje mi plaštem i povezom.

Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

15 Bjeh oči slijepcu i bjeh noge bogalju,

Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

16 otac ubogima, zastupnik strancima.

Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

17 Kršio sam zube čovjeku opaku, plijen sam čupao iz njegovih čeljusti.

Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

18 Govorah: 'U svom ću izdahnuti gnijezdu, k'o palma, bezbrojne proživjevši dane.'

Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

19 Korijenje se moje sve do vode pruža, na granama mojim odmara se rosa.

Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

20 Pomlađivat će se svagda slava moja i luk će mi se obnavljati u ruci.'

Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

21 Slušali su željno što ću im kazati i šutjeli da od mene savjet čuju.

Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

22 Na riječi mi ne bi ništa dometali i besjede su mi daždile po njima.

Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

23 Za mnom žudjeli su oni k'o za kišom, otvarali usta k'o za pljuskom ljetnim.

Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

24 Osmijeh moj bijaše njima ohrabrenje; pazili su na vedrinu moga lica.

Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

25 Njima ja sam izabirao putove, kao poglavar ja sam ih predvodio, kao kralj među svojim kad je četama kao onaj koji tješi ojađene.

Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.