Job 17
1 Daha mi nestaje, gasnu moji dani i za mene već se skupljaju grobari.
Mi ånd er knekt, mitt liv er sløkt, no hev eg berre gravi att.
2 Rugači su evo mene dohvatili, od uvreda oka sklopiti ne mogu.
Eg hæding finn på kvar ein kant, ved deira tråss lyt auga dvelja.
3 Stoga me zaštiti i budi mi jamcem kad mi nitko u dlan neće da udari.
Å, set eit pant for meg hjå deg! Kven elles skal meg handslag gjeva?
4 Jer, srca si njina lišio razuma i dopustiti im nećeš da opstanu.
Du stengde deira sjæl for skyn; difor vil du ikkje lyfta deim.
5 K'o taj što imanje dijeli drugovima, a djeci njegovoj dotle oči gasnu,
Den som gjev vener burt til plundring, hans søner sloknar augo på.
6 narodima svim sam na ruglo postao, onaj kom u lice svatko pljunut' može.
Eg er for folk til ordtak sett, som ein dei sputtar beint i syni.
7 Od tuge vid mi se muti u očima, poput sjene moji udovi postaju.
Mitt auga sjukt av sorger er, og mine lemer er ein skugge.
8 Začudit će se zbog toga pravednici, na bezbožnika će planuti čestiti;
Dei rettvise støkk yver slikt, og skuldfri harmast på ugudleg.
9 neporočni će na svom ustrajat' putu, čovjek čistih ruku ojačat će još više.
Men rettvis mann sin veg gjeng fram, og magti veks hjå reinhendt mann.
10 Hajde, svi vi, nećete li opet počet', tÓa među vama ja mudra ne nalazim!
Men de - kom berre alle att! Eg ingen vismann finn hjå dykk.
11 Minuli su dani, propale zamisli, želje srca moga izjalovile se.
Og mine dagar dei kvarv burt; og mine planar slitna sund, dei som mitt hjarta emna på.
12 'U noći najcrnjoj, dan se približava; blizu je već svjetlo što tminu izgoni.'
Men dei gjer natti um til dag, som ljos var næmare enn myrkrer.
Eit hus i helheim er mi von, i myrkret reider eg mi seng. (Sheol h7585)
14 Dovikujem grobu: 'Oče moj rođeni!' a crve pozdravljam: 'Mati moja, sestro!'
Til gravi ropar eg: «Min far!» til makken: «Mor mi! Syster mi!»
15 Ali gdje za mene ima jošte nade? Sreću moju tko će ikada vidjeti?
Kvar vert det då av voni mi? Mi von, kven augnar henne då?
