Job 14

1 Čovjek koga je žena rodila kratka je vijeka i pun nevolja.

Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

2 K'o cvijet je nikao i vene već, poput sjene bježi ne zastajuć'.

Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

3 Na takva, zar, ti oči otvaraš i preda se na sud ga izvodiš?

A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Tko će čisto izvuć' iz nečista? Nitko!

Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

5 Pa kad su njegovi dani odbrojeni, kad mu broj mjeseci o tebi ovisi, kad mu granicu stavljaš neprijelaznu,

Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

6 skini s njega pogled da počinut' može, poput najamnika da svoj dan uživa.

Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

7 TÓa ni drvu nije nada sva propala, posječeno, ono opet prozeleni i mladice nove iz njega izbiju.

[Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

8 Ako mu korijen i ostari u zemlji, ako mu se panj i sasuši u prahu,

Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

9 oćutjevši vodu, ono će propupat' i pustiti grane kao stablo novo.

[To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

10 Al' kad čovjek umre, ostaje pokošen, kad smrtnik izdahne, gdje li je on tada?

Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

11 Može sva voda iz mora ispariti i presahnut' rijeke, isušit posvema',

Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

12 al' čovjek kad legne, ne ustaje više, dok nebesa bude, neće se podići, od sna se svojega probuditi neće.

Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

13 O, kad bi me htio skriti u Šeolu, zakloniti me dok srdžba ti ne mine, dÓati mi rok kad ćeš me se spomenuti, (Sheol h7585)

Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

14 - jer, kad umre čovjek, zar uskrsnut' može? - čekao bih te sve dane vojske svoje dok ne bi došao da mi smjenu dadeš.

Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

15 Zvao bi me, a ja bih se odazvao: zaželio si se djela svojih ruku.

Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

16 A sad nad svakim mojim vrebaš korakom, nijednog mi grijeha nećeš oprostiti,

Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

17 u vreći si prijestup moj zapečatio i krivicu moju svu si zapisao.

Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

18 Vaj! K'o što se jednom uruši planina, k'o što se hridina s mjesta svog odvali,

Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

19 k'o što voda kamen s vremenom istroši, a pljusak bujicom zemlju svu sapere, tako uništavaš nadu u čovjeku.

Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

20 Oborio si ga - on ode za svagda, nagrđena lica, otjeran, odbačen.

Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

21 Djecu mu poštuju - o tom ništa ne zna; ako su prezrena - o tom ne razmišlja.

Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

22 On jedino pati zbog svojega tijela, on jedino tuži zbog svojeg života.”

Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.