Job 14

1 Čovjek koga je žena rodila kratka je vijeka i pun nevolja.

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

2 K'o cvijet je nikao i vene već, poput sjene bježi ne zastajuć'.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

3 Na takva, zar, ti oči otvaraš i preda se na sud ga izvodiš?

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

4 Tko će čisto izvuć' iz nečista? Nitko!

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

5 Pa kad su njegovi dani odbrojeni, kad mu broj mjeseci o tebi ovisi, kad mu granicu stavljaš neprijelaznu,

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

6 skini s njega pogled da počinut' može, poput najamnika da svoj dan uživa.

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

7 TÓa ni drvu nije nada sva propala, posječeno, ono opet prozeleni i mladice nove iz njega izbiju.

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

8 Ako mu korijen i ostari u zemlji, ako mu se panj i sasuši u prahu,

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

9 oćutjevši vodu, ono će propupat' i pustiti grane kao stablo novo.

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

10 Al' kad čovjek umre, ostaje pokošen, kad smrtnik izdahne, gdje li je on tada?

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

11 Može sva voda iz mora ispariti i presahnut' rijeke, isušit posvema',

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

12 al' čovjek kad legne, ne ustaje više, dok nebesa bude, neće se podići, od sna se svojega probuditi neće.

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

13 O, kad bi me htio skriti u Šeolu, zakloniti me dok srdžba ti ne mine, dÓati mi rok kad ćeš me se spomenuti, (Sheol h7585)

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)

14 - jer, kad umre čovjek, zar uskrsnut' može? - čekao bih te sve dane vojske svoje dok ne bi došao da mi smjenu dadeš.

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

15 Zvao bi me, a ja bih se odazvao: zaželio si se djela svojih ruku.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

16 A sad nad svakim mojim vrebaš korakom, nijednog mi grijeha nećeš oprostiti,

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

17 u vreći si prijestup moj zapečatio i krivicu moju svu si zapisao.

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

18 Vaj! K'o što se jednom uruši planina, k'o što se hridina s mjesta svog odvali,

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

19 k'o što voda kamen s vremenom istroši, a pljusak bujicom zemlju svu sapere, tako uništavaš nadu u čovjeku.

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

20 Oborio si ga - on ode za svagda, nagrđena lica, otjeran, odbačen.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

21 Djecu mu poštuju - o tom ništa ne zna; ako su prezrena - o tom ne razmišlja.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

22 On jedino pati zbog svojega tijela, on jedino tuži zbog svojeg života.”

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.