Job 10
1 Kad mi je duši život omrznuo, nek' mi tužaljka poteče slobodno, zborit ću u gorčini duše svoje.
“Tedio de vida tiene mi alma, daré libre curso a mis quejas; hablaré con la amargura de mi alma.
2 Reću ću Bogu: Nemoj me osudit! Kaži mi zašto se na me obaraš.
Diré a Dios: «No me condenes»; dime por qué contiendes conmigo.
3 TÓa što od toga imaš da me tlačiš, da djelo ruku svojih zabacuješ, da pomažeš namjerama opakih?
Te parece acaso bien oprimirme, desechar la obra de tus manos, y favorecer los designios de los malvados?
4 Jesu li u tebe oči tjelesne? Zar ti vidiš kao što čovjek vidi?
¿Tienes Tú ojos de carne, y miradas como miradas de hombre?
5 Zar su ti dani k'o dani smrtnika a kao ljudski vijek tvoje godine?
¿Son tus días como los días de los mortales, y tus años como los años humanos,
6 Zbog čega krivnju moju istražuješ i grijehe moje hoćeš razotkriti,
para que vayas inquiriendo mi culpa y buscando mi pecado,
7 kad znadeš dobro da sam nedužan, da ruci tvojoj izmaknut ne mogu?
aunque sabes que no soy malo, y que nadie puede librarme de tu mano?
8 Tvoje me ruke sazdaše, stvoriše, zašto da me sada opet raščiniš!
Tus manos me han plasmado y me han hecho todo entero ¿y ahora quieres destruirme?
9 Sjeti se, k'o glinu si me sazdao i u prah ćeš me ponovo vratiti.
Recuerda que me formaste como barro, y ahora me reduces a polvo.
10 Nisi li mene k'o mlijeko ulio i učinio da se k'o sir zgrušam?
¿No me vaciaste como leche, y cual queso me cuajaste?
11 Kožom si me i mesom odjenuo, kostima si me spleo i žilama.
De piel y de carne me revestiste, y me tejiste de huesos y nervios;
12 S milošću si mi život darovao, brižljivo si nad mojim bdio dahom.
vida y favores me has concedido, y tu protección me ha conservado la vida.
13 Al' u svom srcu ovo si sakrio, znam da je tvoja to bila namjera:
Mas lo guardaste en tu corazón; bien sé que esto era tu designio.
14 da paziš budno hoću li zgriješiti i da mi grijeh ne prođe nekažnjeno.
Si peco, Tú me observas; y no me perdonarás mi culpa.
15 Ako sam grešan, onda teško meni, ako li sam prav, glavu ne smijem dići - shrvan sramotom, nesrećom napojen!
Si hago mal, ¡ay de mí! y si soy inocente ni aun así puedo alzar mi cabeza, harto como estoy de oprobio y viendo mi miseria.
16 Ispravim li se, k'o lav me nagoniš, snagu svoju okušavaš na meni,
Y si la alzo, me das caza como león, repites contra mí tus terrores;
17 optužbe nove na mene podižeš, jarošću većom na mene usplamtiš i sa svježim se četama obaraš.
renuevas tus pruebas contra mí, y acrecientas conmigo tu saña, me atacan cada vez nuevos ejércitos (de males).
18 Iz utrobe što si me izvukao? O, što ne umrijeh: vidjeli me ne bi,
¿Por qué me sacaste del seno materno? Estaría ahora muerto, sin que ojo alguno me hubiera visto.
19 bio bih k'o da me ni bilo nije, iz utrobe u grob bi me stavili.
Sería como si nunca hubiese existido, llevado del seno materno al sepulcro.
20 Mog su života dani tako kratki! Pusti me da se još malo veselim
¿No son pocos mis días? Que Él me deje pues, y que se retire de mí para que pueda alegrarme un poco,
21 prije nego ću na put bez povratka, u zemlju tame, zemlju sjene smrtne,
antes que me vaya, para no volver, a la tierra de tiniebla y de sombra de muerte,
22 u zemlju tmine guste i meteža, gdje je svjetlost slična noći najcrnjoj.”
tierra de tiniebla, parecida a densísima lobreguez, sombra de muerte, sin orden alguno, cuya luz es semejante a espesas tinieblas.”
