2 Samuelova 22
1 David upravi Jahvi riječi ove pjesme u dan kad ga je Jahve izbavio iz ruku svih njegovih neprijatelja i iz ruke Šaulove.
David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
2 Pjevao je: “Jahve, hridino moja, utvrdo moja, spase moj;
«Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
3 Bože moj, pećino moja kojoj se utječem, štite moj, spasenje moje, tvrđavo moja! Ti me izbavljaš od nasilja.
Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
4 Zazvat ću Jahvu hvale predostojna i od dušmana bit ću izbavljen.
Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
5 Valovi smrti okružiše mene, prestraviše me bujice pogubne,
Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Helheims reip var snørde ikring meg. Daudsens snaror fanga meg. (Sheol h7585)
7 u nevolji zazvah Jahvu i Bogu svome zavapih. Iz svog Doma zov mi začu, i vapaj moj mu do ušiju doprije.
Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
8 I zemlja se potrese i uzdrhta, uzdrmaše se temelji nebesa, pokrenuše se, jer On gnjevom planu.
Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
9 Iz nosnica mu dim se diže, iz usta mu oganj liznu, ugljevlje živo od njega plamsa.
Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
10 On nagnu nebesa i siđe, pod nogama oblaci mu mračni.
Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
11 Na keruba stade i poletje; na krilima vjetra zaplovi.
Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
12 Ogrnu se mrakom kao koprenom, prekri se tamnim vodama i oblacima tmastim,
Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
13 od bljeska pred licem njegovim užga se ugljevlje plameno.
Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
14 Jahve s neba zagrmje, Svevišnjega glas se ori.
Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
15 Odape strijele i dušmane rasu, izbaci munje i na zemlju ih obori.
Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
16 Morska dna se pokazaše, i temelji svijeta postaše goli od strašne prijetnje Jahvine, od olujna daha gnjeva njegova.
Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
17 On pruži s neba ruku i mene prihvati, iz silnih voda on me izbavi.
Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
18 Od protivnika moćnog mene oslobodi, od dušmana mojih jačih od mene.
Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
19 Navališe na me u dan zlosretni, ali me Jahve zaštiti,
Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
20 na polje prostrano izvede me, spasi me jer sam mu mio.
Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
21 Po pravednosti mojoj Jahve mi uzvrati, po čistoći ruku mojih on me nagradi,
Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
22 jer čuvah putove Jahvine, od Boga se svoga ne udaljih.
For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
23 Odredbe njegove sve su mi pred očima, zapovijedi njegove nisam odbacio,
Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
24 do srži odan njemu sam bio, čuvam se grijeha svakoga.
So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
25 Jahve mi po pravdi mojoj vrati, čistoću ruku mojih vidje.
Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
26 S prijateljem ti si prijatelj, poštenu poštenjem uzvraćaš.
Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
27 S čovjekom čistim ti si čist, a lukavca izigravaš,
Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
28 jer narodu poniženu spasenje donosiš a ponižavaš oči ohole.
For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
29 Jahve, ti moju svjetiljku užižeš, Bože, tminu moju obasjavaš:
For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
30 s tobom udaram na čete dušmanske, s Bogom svojim preskačem zidine.
Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
31 Savršeni su puti Gospodnji, i riječ je Jahvina ognjem kušana. on je štit svima, samo on, koji se k njemu utječu.
Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
32 Jer tko je Bog osim Jahve? Tko li je hridina osim Boga našega?
For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
33 Taj Bog me snagom opasuje, stere mi put besprijekoran.
Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
34 Noge mi dade brze ko u košute i postavi me na visine sigurne,
som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
35 ruke mi za borbu uvježba i mišice da luk mjedeni napinju.
som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
36 Daješ mi štit svoj koji spasava, tvoja me brižljivost uzvisi.
Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
37 Pouzdanje daješ mom koraku, i noge mi više ne posrću.
Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
38 Pognah svoje dušmane i dostigoh, i ne vratih se dok ih ne uništih.
Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
39 Obaram ih, ne mogu se dići, padaju, pod nogama mi leže.
Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
40 Ti me opasa snagom za borbu, a protivnike moje meni podloži.
Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
41 Ti dušmane moje u bijeg natjera, i rasprših one koji su me mrzili.
Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
42 Vapiju u pomoć, nikog da pomogne, vapiju Jahvi - ne odaziva se.
Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
43 Smrvih ih kao prah na vjetru, zgazih ih ko blato na putu.
Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
44 Ti me §izbavÄi od bune u mom narodu, postavi me glavarom pogana, puk koji ne poznavah služi mi.
Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
45 Svaki moj šapat pokorno on sluša. Sinovi tuđinci meni laskaju,
Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
46 sinovi tuđinski gube srčanost izlaze dršćuć iz svojih utvrda.
Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
47 Živio Jahve! Blagoslovljena hridina moja! Neka se uzvisi Bog, spasenje moje!
Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
48 Bog koji mi daje osvetu i narode meni pokorava.
Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
49 Od dušmana me mojih izbavljaš i nad protivnike me moje izdižeš, ti mene od čovjeka silnika spasavaš.
og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
50 Zato te slavim, Jahve, među pucima i psalam pjevam tvome Imenu:
Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
51 umnožio si pobjede kralju svojemu, pomazaniku svome milost si iskazao, Davidu i potomstvu njegovu navijeke.”
For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
