詩篇 137

1 我們曾在巴比倫的河邊坐下， 一追想錫安就哭了。

Di tepi sungai-sungai Babel, di sanalah kita duduk sambil menangis, apabila kita mengingat Sion.

2 我們把琴掛在那裏的柳樹上；

Pada pohon-pohon gandarusa di tempat itu kita menggantungkan kecapi kita.

3 因為在那裏，擄掠我們的要我們唱歌， 搶奪我們的要我們作樂，說： 給我們唱一首錫安歌吧！

Sebab di sanalah orang-orang yang menawan kita meminta kepada kita memperdengarkan nyanyian, dan orang-orang yang menyiksa kita meminta nyanyian sukacita: "Nyanyikanlah bagi kami nyanyian dari Sion!"

4 我們怎能在外邦唱耶和華的歌呢？

Bagaimanakah kita menyanyikan nyanyian TUHAN di negeri asing?

5 耶路撒冷啊，我若忘記你， 情願我的右手忘記技巧！

Jika aku melupakan engkau, hai Yerusalem, biarlah menjadi kering tangan kananku!

6 我若不記念你， 若不看耶路撒冷過於我所最喜樂的， 情願我的舌頭貼於上膛！

Biarlah lidahku melekat pada langit-langitku, jika aku tidak mengingat engkau, jika aku tidak jadikan Yerusalem puncak sukacitaku!

7 耶路撒冷遭難的日子， 以東人說：拆毀！拆毀！ 直拆到根基！ 耶和華啊，求你記念這仇！

Ingatlah, ya TUHAN, kepada bani Edom, yang pada hari pemusnahan Yerusalem mengatakan: "Runtuhkan, runtuhkan sampai ke dasarnya!"

8 將要被滅的巴比倫城啊， 報復你像你待我們的，那人便為有福！

Hai puteri Babel, yang suka melakukan kekerasan, berbahagialah orang yang membalas kepadamu perbuatan-perbuatan yang kaulakukan kepada kami!

9 拿你的嬰孩摔在磐石上的， 那人便為有福！

Berbahagialah orang yang menangkap dan memecahkan anak-anakmu pada bukit batu!