詩篇 137

1 我們曾在巴比倫的河邊坐下， 一追想錫安就哭了。

Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij, ook weenden wij, als wij gedachten aan Sion.

2 我們把琴掛在那裏的柳樹上；

Wij hebben onze harpen gehangen aan de wilgen, die daarin zijn.

3 因為在那裏，擄掠我們的要我們唱歌， 搶奪我們的要我們作樂，說： 給我們唱一首錫安歌吧！

Als zij, die ons aldaar gevangen hielden, de woorden eens lieds van ons begeerden, en zij, die ons overhoop geworpen hadden, vreugd, zeggende: Zingt ons een van de liederen Sions;

4 我們怎能在外邦唱耶和華的歌呢？

Wij zeiden: Hoe zouden wij een lied des HEEREN zingen in een vreemd land?

5 耶路撒冷啊，我若忘記你， 情願我的右手忘記技巧！

Indien ik u vergeet, o Jeruzalem! zo vergete mijn rechterhand zichzelve!

6 我若不記念你， 若不看耶路撒冷過於我所最喜樂的， 情願我的舌頭貼於上膛！

Mijn tong kleve aan mijn gehemelte, zo ik aan u niet gedenke, zo ik Jeruzalem niet verheffe boven het hoogste mijner blijdschap!

7 耶路撒冷遭難的日子， 以東人說：拆毀！拆毀！ 直拆到根基！ 耶和華啊，求你記念這仇！

HEERE! gedenk aan de kinderen van Edom, aan den dag van Jeruzalem; die daar zeiden: Ontbloot ze, ontbloot ze, tot haar fondament toe!

8 將要被滅的巴比倫城啊， 報復你像你待我們的，那人便為有福！

O dochter van Babel! die verwoest zult worden, welgelukzalig zal hij zijn, die u uw misdaad vergelden zal, die gij aan ons misdaan hebt.

9 拿你的嬰孩摔在磐石上的， 那人便為有福！

Welgelukzalig zal hij zijn, die uw kinderkens grijpen, en aan de steenrots verpletteren zal.