詩篇 13

1 【急難中的哭訴】達味詩歌，交與樂官。

۱ برای سالار مغنیان. مزمور داود ای خداوند تا به کی همیشه مرافراموش می‌کنی؟ تا به کی روی خود رااز من خواهی پوشید؟

2 上主，你把我全然遺忘，要到何時？上主，你掩面而不顧我，要到何時？

۲ تا به کی در نفس خودمشورت بکنم و در دلم هرروزه غم خواهد بود؟ تا به کی دشمنم بر من سرافراشته شود؟

3 我的心情終日愁悵，要到何時？我的仇敵高居我上，要到何時？

۳ ‌ای یهوه خدای من نظر کرده، مرا مستجاب فرما! چشمانم را روشن کن مبادا به خواب موت بخسبم.

4 上主，我的天主! 求你垂顧回答我；賜我眼目明亮，別讓我沉睡而亡。

۴ مبادا دشمنم گوید بر او غالب آمدم ومخالفانم از پریشانی‌ام شادی نمایند.

5 免得我的仇人說：「我已打了勝仗! 」免得我跌倒之時，敵人歡欣若狂。

۵ و اما من به رحمت تو توکل می‌دارم؛ دل من در نجات تو شادی خواهد کرد.

6 我今信賴你的愛憐；我心歡愉你的救援；我要向我恩主歌讚。

۶ برای خداوندسرود خواهم خواند زیرا که به من احسان نموده است.