< 約伯記 41 >
Məgər sən Livyatanı qarmaqla çəkə bilərsənmi? Dilinə qaytan vura bilərsənmi?
2 你豈能以鼻圈穿過牠的鼻子,以鉤子刺透牠的腮骨﹖
Burnuna ip taxa bilərsənmi? Qıra ilə çənəsini deşə bilərsənmi?
Sənə yalvarıb-yaxararmı, Səninlə şirin-şirin danışarmı?
Əbədi qulun olmaq üçün Səninlə əhd kəsərmi?
5 你豈能玩弄牠像玩弄小鳥,將牠縛著作你女兒的玩物﹖
Quşla oynadığın kimi onunla oynaya bilərsənmi? Boynuna ip bağlayıb onu qızların üçün apara bilərsənmi?
Məgər tacirlər onu alıb-satarlarmı? Aralarında bölə bilərlərmi?
Yabalarla dərisini, Balıqçı neştərləri ilə başını doldura bilərsənmi?
8 將你的掌撫在牠身上罷! 若你想到惡鬥,決不敢再撫。
Əlini onun üstünə qoy, nə cəncələ düşəcəyini təsəvvür et, Onda bu işi bir daha görməzsən.
Onu tutmaq ümidin boş istəkdir. Onun görkəmi adamı yıxmırmı?
10 沒有一個勇敢的人敢觸犯牠,有誰還敢站立在牠前面呢﹖
Onu oyatmaq üçün heç kimdə cəsarət yoxdur. Bəs Mənim qarşımda kim dayana bilər?
Kim Mənə bir şey verib ki, ona geri qaytarım? Bax göylər altında hər şey Mənimdir.
12 論牠的四體百肢,我不能緘默;論牠的力量,我要說:沒有可與牠相比的。
Sözümü kəsməyib onun əzalarından, Möhkəm gücündən və gözəl görünüşündən deyəcəyəm.
Üstündəki paltarı kim çıxara bilər? Qoşa cilovla kim ona yaxınlaşa bilər?
Ağzının qapılarını kim aça bilər? Çünki damağındakı dişlər dəhşətlidir.
Kürəyi nizamla düzülmüş qalxanlara oxşayır, Onlar bir-birinə möhkəm bağlanıb,
Bir-birlərinə elə bağlanıb ki, Arasından hava keçməz.
Bir-birlərinə elə yapışıb ki, Birdir, ayrılmaz.
Asqıranda od sıçrayır, Gözləri səhər işığı tək par-par yanır.
Ağzından alovlu məşəllər çıxır, Qığılcımlar saçılır.
Burnunun deşiklərindən tüstü çıxır, Elə bil qazan qaynayır, qamış yanır.
Nəfəsindən kömürlər közərir, Ağzından alov çıxır.
22 牠的力量集中在牠的頸上,在牠面前,沒有不恐怖的。
Boynunda qüvvət yaşayır, Qabağında dəhşət oynayır.
Ətinin qatları bir-birinə bitişib, Oradan tərpənə bilməz, üstünə bərk yapışıb.
Ürəyi daş kimi möhkəmdir, Dəyirmanın alt daşı kimi bərkdir.
Qalxanda güclülər lərzəyə gəlir, Qorxub ürəkləri gedir.
Üstünə qılınc çəkməyin faydasızdır, Nizə, tir, mizraqdan kar aşmır.
Dəmiri saman çöpü, Tuncu çürük odun sayır.
O, oxlardan qaçmır, Sapanddan daş atsan, elə bilər ki, çöpdür.
Dəyənəkləri küləş qırıntısı sanır, Mizraqın vıyıltısına gülür.
Qarnının altı sərt saxsıya oxşayır, Palçıq üstə vəl kimi iz qoyur.
Dərin suları bir qazan kimi qaynadır, Dənizi ətir küpünə döndərir,
Arxasınca parlaq bir iz buraxır, İnsan bu dərinliyi ağaran saça oxşadır.
Yer üzündə misli-bərabəri yoxdur, Qorxu bilməyən məxluqdur.
Hər lovğalanana xor baxır, Bütün məğrur heyvanların hakimidir».