Job 20
1 Hahoi Naamath tami Zophar ni a pathung teh,
Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
2 Hatdawkvah ka pouk lawi, pathung nahane na poe, bangkongtetpawiteh, ka thung e lungreithai kecu dawk doeh.
Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
3 Tounnae ni na yue e hah ka thai toe. Ka muitha ni thaipanueknae hoi pathungnae na sak pouh.
Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
4 Ayan hoi talaivan tami ao totouh hoi,
Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
5 tamikathoutnaw tânae tueng teh a duem. Cathut bang lah kangaihoehnaw e lunghawinae teh, dawngdengca doeh tie hah na panuek awh hoeh maw.
Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
6 A kâoupnae hah kalvan totouh a pha teh, a lû ni tâmai hah ka phat nakunghai,
Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
7 A payungpaei patetlah a yungyoe kahmat vaiteh, ahni kahmawtnaw pueng ni na maw ao telah ati awh han.
Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
8 Mang patetlah yout kahmat vaiteh, hmawt mahoeh toe. Karum e mang patetlah yout kahma e patetlah ao han.
Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
9 Ahni kahmawt e mit ni vah hmawt mahoeh toe. Hoeh pawiteh, hmuen ni hai kuen mahoeh toe.
Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
10 A canaw ni tami ka roedeng minhmai kahawi hah tawng awh vaiteh, a kut hoi hnopai hah bout a bankhai han.
Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
11 A hrunaw teh nawcanae thaonae hoi akawi han. Hateiteh, vaiphu dawk a ikhai han.
En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
12 A pahni dawk kahawihoehe a radip. A lai rahim vah a hro nakunghai,
Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
13 Pasoung laipalah a pâkuem. A kâko dawkvah a hro nakunghai,
Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
14 A rawca teh, a vonthung vah a ui vaiteh, tahrunsue lah a kangcoung han.
Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
15 A tawnta e hnopai hah padoun vaiteh bout a palo han. Cathut ni a von thung hoi a tâkhawng pouh.
Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
16 Tahrun sue hah a pahap teh, tahrun lai ni a ma a thei han.
Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
17 Kalawng e palang, khoitui hoi maito sanutui kamkak vaiteh, ka lawng e hmawt mahoeh.
Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
18 A tawk e thaw ni a coung sak han ei, von paha nahanelah hno mahoeh.
Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
19 Karoenaw hah a ceitakhai hoi, a coungroe teh, Ama ni a sak hoeh e im hah a lawp.
Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
20 A lung thung hoi roumnae hah a panue hoeh dawk. A ngai e hno buet touh boehai cawi mahoeh.
Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
21 A ca hanelah a pek e banghai awm hoeh. Hatdawkvah a nawmnae ni kasaw awm mahoeh.
En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
22 A nawm lahun nah kângairu vaiteh, ama taranlahoi kângairu patawpoung e kut dawk a pha han.
Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
23 A von a paha lahun nah Cathut ni a lungkhueknae hmai hah ahni koe a tha poeh han. A ca lahun nah a lathueng vah lungkhueknae kho a rak pouh han.
Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
24 Sum e senehmaica teh, a yawng takhai han ei, rahumpala ni pawkkayawng lah a ka awh han.
Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
25 Pala teh a phawk, a tak dawk hoi a tâco pouh. Loukloukkaang e a hmo hah hmue thung hoi a tâco. Takikatho poung e a lathueng vah a pha.
Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
26 Runae pueng teh ama hanelah pâtung lah ao. Tami ni patawi hoeh e hmai ni be a kak vaiteh, a im dawk kaawm e pueng ama hoi a kak han.
De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
27 Kalvannaw ni a payonnae hah a pâpho han, talai ni ama hah a taran han.
De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
28 A im e hnopainaw hah be kahmat vaiteh, a lungkhueknae hnin dawk hnokahawinaw hah tui patetlah a lawng han.
Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
29 Hetheteh Cathut koehoi tamikathoutnaw ni a coe hanelah ao. Cathut ni a coe hane râw a pouk pouh e doeh telah a ti.
Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
