< Job 19 >

1 Job ni a pathung teh,
Job respondió:
2 Atueng nâsittouh maw ka hringnae he runae na poe awh teh, lawk hoi kai na raphoe awh han.
“¿Hasta cuándo seguirás atormentándome? ¿Hasta cuándo seguirás aplastándome con palabras?
3 Vai hra totouh na pathoe awh e ka tak dawkvah na payon awh nakunghai na kayak awh hoeh.
Ya me has humillado diez veces. ¿No te da vergüenza tratarme tan mal?
4 Ka payon katang pawiteh, ka payonnae teh kai dawk pou ao han.
Aunque haya pecado, ese es mi problema, y no tiene nada que ver contigo.
5 Kai na taranlahoi na kâoup awh teh, kai kayanae heh kai na tarannae lah na hno awh pawiteh,
Te crees mucho mejor que yo, y utilizas mi degradación contra mí.
6 kai dawkvah Cathut a payon tie hoi, a tamlawk hoi na ramuk tie hah panuek awh.
Pero deberías darte cuenta de que es Dios quien me ha perjudicado, me ha atrapado en su red.
7 Payonnae kong dawkvah ka hram pawiteh, na thai pouh mahoeh. Puenghoi ka hram nakunghai lannae hah awm hoeh.
Aunque clamo por ayuda, no obtengo respuesta; aunque grito mis objeciones, no obtengo justicia.
8 Ka tapuet thai hoeh nahanlah ama ni ka lamthung hah a pâbing. Ka lamthung dawk hmonae hah a ta.
Dios me ha amurallado para que no pueda escapar; ha sumido mi camino en la oscuridad.
9 Ka bawilennae hah na rading pouh teh, ka lû dawk e bawilukhung hah na la pouh.
Ha despojado mi honor de mí; me ha quitado mi reputación.
10 Avoivang hoi vekvek na phi te ka kahma toe. Ka ngaihawinae teh, thingkung patetlah na phawk pouh.
Me derriba por todos lados hasta acabar conmigo; ha destruido mi esperanza como un árbol desarraigado.
11 Kai na taranlahoi a lungkhueknae hah a kâan sak teh, a taran buet touh e patetlah na touksin.
Su ira arde contra mí; me trata como a uno de sus enemigos.
12 A ransahu hah a kamkhueng awh teh, kai na taran lahoi lamthung a rasoun awh, ka lukkareirim tengpam petkâkalup lah na ven awh.
Las tropas de Dios se reúnen para atacarme. Construyen murallas contra mí. Rodean y asedian mi casa.
13 Ka hmaunawnghanaw hah ahla nah koelah na puen pouh teh, ka panue e naw hah tamitavan lah koung ao awh.
“Ha alejado de mí a mis hermanos; todos mis antiguos amigos se han alejado de mí.
14 Ka imthungnaw hai ka hmawt thai hoeh toe. Ka huikahawinaw ni koung na pahnim awh toe.
Mis parientes me han abandonado; mis amigos íntimos me han olvidado.
15 Ka im dawk kho kasaknaw, ka sannunaw ni imyin lah na pouk awh. Ahnimae mithmu vah imyin lah ka o.
Los huéspedes de mi casa y mis sirvientas me tratan como a un extraño; para ellos me he convertido en un extranjero.
16 Ka sannaw hah ka kaw eiteh, na pato awh hoeh toe. Lawkkanem hoi pasawt a ngai toe.
Llamo a mi criado, pero no responde. ¡Hasta tengo que rogarle!
17 Ka hringnae teh ka yu hanelah a hnueai e lah ao teh, rei ka tâcawt e hmaunawnghanaw hanelah ngai ka tho e la awm hoeh toe.
Soy repulsivo para mi esposa, y soy repugnante para mis propios hermanos.
18 Camoca ni patenghai na dudam awh. Ka thaw navah kai taranlahoi lawk a dei awh.
Hasta los niños pequeños me desprecian; cuando me pongo de pie se burlan de mí.
19 Ka huiko kamyawng pueng ni na panuet awh. Ka lungpataw e naw ni hai kai tarankung lah koung ao awh.
Todos mis amigos más cercanos me desprecian, y los que amaba se han vuelto contra mí.
20 Ka vuen hoi ka tak hai ka hru dawk rapkâbet. Kahâhli duengdoeh kaawm toe.
Estoy reducido a piel y huesos, y sobrevivo por el pellejo de mis dientes.
21 Oe, nangmouh ka huinaw, na pahren awh haw, na pahren awh haw, bangkongtetpawiteh Cathut e kut hoi na hem e la ka o toe.
“¡Tengan piedad de mí, amigos míos, tengan piedad de mí, porque Dios me ha abatido!
22 Bang kecu dawk maw Cathut na rektap e patetlah kai hah na rektap awh. Ka takthai dawk ka khangnae he na khout sak awh hoeh rah maw.
¿Por qué me persiguen como lo hace Dios? ¿No se conforman con obtener su libra de carne?
23 Oe, ka lawknaw he ca lah ka thun pawiteh, cauknaw dawk pakhum boipawiteh,
“Quisiera que mis palabras quedaran escritas, registradas en un libro,
24 thutnae sum hoi, talung dawk thut e a yungyoe hanelah awm pawiteh,
o grabadas con pluma de hierro y plomo fundido en la roca para siempre.
25 kai na karatangkung teh a hring tie hah ka panue. A hnuktengpoung nah talai van bout a kangdue han.
“Sé que mi Redentor está vivo, y que por fin subirá al estrado para mí en la tierra.
26 Ka vuen heh raphoe hnukkhu hoi, ka takthai hoi Cathut hah ka hmu han tie hah ka panue.
Aunque mi piel esté destruida, en mi cuerpo Veré a Dios.
27 Kai kama roeroe ni ka hmu vaiteh, ayâ alouk ni a hmu dueng laipalah, kai ni kamae mit hoi roeroe ka hmu han. Banghloimaw ka thung e ka lungthin ni a rabui.
Yo mismo lo veré, con mis propios ojos y no con los de otro. ¡El pensamiento me invade!
28 Hno coungnae a kung teh, kai dawkvah hmu awh eiteh, bangtelamaw, ahni teh rektap han, na tet awh boipawiteh,
Ustedes se dicen: ‘¿Cómo podemos hacerlo sufrir para que vea que él es la fuente de sus problemas?’
29 Namamouh ni tahloi teh taket awh. Bangkongtetpawiteh, lungkhueknae ni tahloi hoi reknae hah tâco sak. Lawkcengnae ao tie hah panuethai nahan telah ati.
Ustedes mismos deberían temer ser castigados por Dios, porque saben que la ira trae el castigo de Dios que acompaña al juicio”.

< Job 19 >