Job 18
1 Shuhi tami Bildad ni a pathung teh,
Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
2 Nâsittouh maw pout laipalah, lawk heh na tawng han, thaipanueknae tawn awh, hahoi lawk na dei pouh han.
Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
3 Bang kecu dawk maw moithang patetlah touksin lah o awh teh, nangmae mithmu vah tamipathu patetlah ka kâpouk.
Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
4 Lungkhueknae hoi namahoima na kâraphoe. Nang hanelah talai heh ceitakhai lah ao han maw, Hoeh pawiteh, lungsong heh aonae koehoi puen lah ao han maw.
Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
5 Tamikathoutnaw e angnae teh roup padue pouh lah ao teh, a hmaiang hai ang hoeh.
Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
6 Rim e angnae hah a hmo teh, ateng e hmaiim teh padue e lah ao.
Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
7 A khoksampha a thaonae hah duem sak la ao teh, amae khokhangnae ni a tâkhawng han.
Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
8 A khok ni tamlawk dawk a kâman sak teh, karap thung vah a cei sak.
Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
9 A khoksampha dawk tamlawk a man teh, ama hah karap dawk a bo.
Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
10 Ama hanelah karap hah talai dawk hro e la ao teh, lamthung dawk ama hane karap a patung.
Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
11 Avoivang hoi takikatho e ni a pakhi teh, a hnuk lahoi a pâlei.
Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
12 A thaonae hah a thayoun toung dawkvah, atengpam vah rawkphainae coungkacoe lah ao.
Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
13 Hote runae ni a vuen hah a ca pouh teh, duenae camin ni a kutkhok hah a ca pouh.
Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
14 A kângue e rim hoi ahni teh takhoe lah ao teh, takikatho pounge siangpahrang hmalah tâcokhai e lah ao.
Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
15 A tami hoeh e hah rim dawk kho a sak awh teh, kho a saknae dawk gan a phuen pouh awh.
Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
16 A rahim e a tangpha hah koung a ke teh, a lathueng lae akangnaw teh a kamyai.
Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
17 Ama pahnim thai hoeh nahanlah talai dawk hoi a kahma teh, a min kamthangnaw e um vah a min awm hoeh.
Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
18 Ahni teh angnae koehoi hmonae dawkvah a hrek teh, talai dawk hoi pâlei e lah ao.
Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
19 A taminaw thung dawk hoi a capa hoi a na mincanaw tawn hoeh. Hoeh pawiteh, a khosaknae dawkvah a imthung buet touh hai cawi mahoeh.
Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
20 Ahnie tueng nah kaawm e taminaw ni a taki awh e patetlah, ahni hnukkhu kaawm e naw ni hai ahni kecu a kângai a ru awh han.
Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
21 Tamikathoutnaw khosaknae koe teh, hot patetlah ao han. Hetheteh Cathut ka panuek hoeh naw a onae hmuen doeh telah a ti.
Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
