< La Bu 49 >

1 Nangho mipite’n hichehi ngaijuvin! Nangho vannoi mite jouse’n ngaicheh uvin!
Oigan esto, pueblos todos, Escuchen todos los habitantes del mundo,
2 Milen le mineo, ahao avai in ngaisoh keijun!
Tanto los humildes como los de alto nivel, Ricos y pobres juntamente.
3 Ajeh chu kathuseiho hi chihna thu ahin, chuleh kalung’a kagel jong hi hetgilna dimset ahi.
Mi boca hablará sabiduría, Y la meditación de mi corazón entendimiento.
4 Keiman thuchih kaseiho chu giltah’in kegel’in hiti chun semjang sai a kitilkhou in thulem kaseiho suhlhap na kanei ji'e.
Inclinaré al proverbio mi oído. Declararé con el arpa mi dicho.
5 Kagalmite’n eihin umkimvel’uva boinan eihin lhunkhum teng idia kakichat ding ham?
¿Por qué tengo que temer en días de adversidad Cuando me rodea la iniquidad de mis adversarios,
6 Amahon anei agouhou atahsan un ahaotheinau a akiletsah ui.
Que confían en la abundancia de sus posesiones, Y se jactan de sus inmensas riquezas?
7 Ahijeng vang’in athina diuva kon’in amaho le amaho akihuhdoh joupouvin Pathen henga sum in ahinkhou akichoh thei pouve.
Ninguno de ellos puede de algún modo redimir al hermano, Ni pagar su rescate a ʼElohim.
8 Lhatdamna kitihi bailam tah a um ahipoi, ajeh chu koiman alhingset’in apejou poi;
Porque la redención de su vida es costosa, Y nunca será suficiente,
9 tonsot’a hingjing a lhanmun’a chelou hel nading chu.
Para que viva eternamente Y jamás pase a corrupción.
10 Michingho chu nikhat thitei diu ahi, hiche mingol le lungel neilou ho banga anei agouhou chu adalhah cheh di’u ahi.
Porque ve que aun los sabios mueren Igual como perecen el ignorante y el necio, Y dejan a otros sus riquezas.
11 Lhanmol chu atonsot in’u ahitan achen jingna di’u mun chu ahitai. Anei agouho’u chu amaho min putsah jeng leu.
Su íntima aspiración es que sus casas sean eternas, Sus moradas, por todas las generaciones. A sus tierras dan sus nombres.
12 Aminthan nao chu sotlou ding ganhing ho bang’a thithou thou di’u ahi.
Pero el hombre no permanecerá con honra. Es como las bestias que perecen.
13 Amaho hi min miching dan’in geljong leu mingol bang’a thina ato thou thou di’u ahi.
Esta es la senda de los necios, Y de aquellos que tras ellos aprueban sus palabras. (Selah)
14 Kelngoiho bang’a lhanmun lhung thou thou di’u thina chu akelngoi chingpa’u hiding, anei agouhou a kon’a gamlatah’a lhanmun khat’a monlha thou thou diu ahi. (Sheol h7585)
Como un rebaño están destinados al Seol, La muerte los pastorea. Los rectos se enseñorearán de ellos por la mañana, Se consumirá su buen parecer, Y el Seol será su morada. (Sheol h7585)
15 Ahin keivang Pathen’in kahinkho eilhatdoh peh’in tin, Aman lhanmun’a kon’in eihuhdoh nante. (Sheol h7585)
Pero ʼElohim redimirá mi alma del poder del Seol, Porque me llevará consigo. (Selah) (Sheol h7585)
16 Hijeh chun migilou ho ahung hao ua a innchen ujong ahung hoibe cheh tengu le lunglhadah hih in.
No temas cuando alguno se enriquece, Cuando aumenta el esplendor de su casa.
17 Ajeh chu amaho athiteng uleh imacha akipoh di’u aumpoi anei agou’un lhan sung’ah juilut thei pouvinte.
Porque nada llevará al morir, Ni descenderá su esplendor tras él.
18 Hiche lei hinkho’a hin alolhin jeh’un vangpha le ochat um’in kigel jong leu,
Aunque se congratule mientras vive, Aunque sea alabado porque prospera,
19 Chemasa ho bang bang’a thidiu khovah amukit louhel di’u ahitai.
Se irá a la generación de sus antepasados Y nunca jamás verá la luz.
20 Anei agou’u kiletsahpi ho chun amaho jong ganhing bang’a phat khatleh thithou thou diu ahilam akihetdoh lou’u ahi.
El hombre que vive con honor, Pero no entiende [esto], Es como las bestias que perecen.

< La Bu 49 >