Tingtoeng 18
1 Aka mawt ham, A thunkha boeih kah kut neh Saul kut lamkah a BOEIPA loh a huul khohnin vaengah hekah laa lung he BOEIPA taengah aka thui David, BOEIPA sal kah Te dongah, “Kai kah ka thadueng, BOEIPA nang te kan haidam,” a ti.
Til songmeisteren; av Herrens tenar David, som førde fram for Herren ordi i denne songen den dag då Herren hadde frelst honom frå alle hans fiendar og frå Saul. Og han sagde: Herre, eg hev deg hjarteleg kjær, min styrke!
2 BOEIPA tah ka thaelpang, ka rhalvong neh kai aka hlawt, ka Pathen, ka lungpang la om. Amah dongah ka ying tih ka photling, daemnah molsom, neh ka imsang la om.
Herren er min berggrunn og mi festning og min frelsar; min Gud er mitt berg som eg flyr til, min skjold og mitt frelsehorn, mi borg.
3 Thang then ham aka koih BOEIPA te ka khue vaengah ka thunkha rhoek kut lamkah ka daem.
Eg kallar på Herren som er høglova, og vert frelst frå mine fiendar.
4 Dueknah rhuihet loh kai n'yen tih aka muen soklong loh kai n'let sak.
Daudsens reip var spente um meg, og bekkjer av vondskap skræmde meg.
Helheims reip var snørde um meg, daudsens snaror fanga meg. (Sheol h7585)
6 Ka kho a bing vaengah BOEIPA te ka khue tih ka Pathen taengah ka pang. A bawkim lamloh ka ol a yaak tih ka pang ol loh amah hmai neh a hna khuila a pha.
I mi trengsla kalla eg på Herren, og eg ropa til min Gud; han høyrde frå sitt tempel mi røyst, og mitt rop kom for hans andlit, til hans øyro.
7 Te vaengah diklai tuen tih hinghuen. Amah taengah a sai dongah tlang yung rhoek khaw tlai uh tih tuen uh.
Og jordi skok og riste seg, og grunnvollarne i fjelli skalv, og dei skok seg, for han var vreid.
8 A hnarhong lamkah hmaikhu thoeng tih a ka lamkah hmai loh a laeh vaengah hmai-alh khaw tak.
Røyk steig upp or hans nase, og eld frå hans munn åt um seg; gloande kol loga frå honom.
9 Te phoeiah vaan te a koiloep tih a suntlak vaengah yinnah tah a kho hmui la pawk.
Og han lægde himmelen og steig ned, og det var kolmyrker under hans føter.
10 Cherub dongah ngol bal tih a ding vaengah khohli phae soah ding hang.
Og han for fram på kerub, og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
11 Khohmuep te a kaepvai kah a hlipyingnah la, khomong khomai kah tamyin tui te a dungtlungim la a khueh.
Og han gjorde myrker til sitt åklæde rundt ikring seg, til sitt tjeld myrke vatn, tjukke skyer.
12 Amah hmai kah a aa te a khomai khui lamkah rhael neh hmai alh la coe.
Frå glansen for hans andlit for hans skyer fram, hagl og gloande kol.
13 Te phoeiah BOEIPA tah vaan lamkah loh ha kawk tih Khohni loh a ol a huel vaengah rhael neh hmai alh la thoeng.
Og Herren tora i himmelen, den Høgste let si røyst ljoda: hagl og gloande kol.
14 A thaltang a kah tih amih te a taek a yaak. Rhaek neh a daeh tih amih te a khawkkhek.
Og han sende ut sine piler og spreidde deim ikring, og eldingar i mengd og fortulla deim.
15 Na thintoek kah na hiil yilh neh BOEIPA nang kah tluungnah dongah sokca kah tui phoe tih lunglai khaw a yung hoep.
Då kom djupålarne i vatnom til synes, og grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved ditt trugsmål, Herre, ved andepusten frå din nase.
16 A sang lamloh yueng uh tih tui dueng khui kah kai he n'tuuk tih n'doek.
Han rette ut handi frå det høge, han greip meg; han drog meg upp or store vatn.
17 Kai ham tah tlung uh coeng dae ka thunkha hlangtlung taeng lamkah neh ka lunguet taeng lamloh kai n'huul.
Han frelste meg frå min megtige fiende og frå mine hatarar, for dei var meg for sterke.
18 Ka rhainah khohnin ah amih loh kai m'mah uh cakhaw kai ham tukcawt longkhawn la BOEIPA om.
Dei for imot meg på min motgangs dag; men Herren vart min studnad.
19 Tedae ka khuiah a naep dongah kai he a hoengpoeknah la n'thak tih kai n'pumcum sak.
Han førde meg ut i vidt rom; han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
20 Ka duengnah bangla BOEIPA loh kai n'thuung tih ka kut kah cimcaihnah vanbangla kai taengah ha mael.
Herren gjorde med meg etter mi rettferd, han lønte meg etter reinleiken i mine hender.
21 BOEIPA kah longpuei ka ngaithuen tih ka Pathen taeng lamkah ka poehlip van pawh.
For eg tok vare på Herrens vegar og fall ikkje i vondskap frå min Gud.
22 Te dongah a laitloeknah boeih te kamah hmai ah ka khueh tih a khosing te kamah taeng lamkah ka phaelh pawh.
For alle hans lover hadde eg for auga, hans bodord støytte eg ikkje frå meg.
23 Amah hmaiah cuemthuek la ka om tih kamah kathaesainah lamloh khaw ka cue uh.
Og eg var ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
24 Te dongah ka duengnah neh amah mikhmuh ah ka kut kah cimcaihnah vanbangla kai taengah BOEIPA loh n'thuung coeng.
Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken i mine hender for hans augo.
25 Hingcim taengah uepom la na om tih, cuemthuek hlang taengah na cungkuem coeng.
Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande mann syner du deg ulastande,
26 Aka meet uh taengah na meet uh tih voeldak te tah na hnueih.
mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde gjer du deg rang.
27 Namah loh pilnam mangdaeng te na khang tih mikhmuh kah aka pomsang rhoek khaw na kunyun sak.
For du frelser arme folk og tvingar høge augo ned.
28 Ka BOEIPA Pathen namah loh ka hmaithoi nan tok tih ka hmaisuep khaw a tue.
For du let mi lampa lysa klårt, Herren, min Gud, gjer mitt myrker bjart.
29 Namah neh caem ka poeng tih ka Pathen nen tah pangbueng khaw ka poe thai.
For ved deg renner eg mot herflokkar, og ved min Gud spring eg yver murar.
30 Pathen tah a longpuei khangmai tih BOEIPA tah olthui a cimcaih dongah anih khuiah aka ying boeih ham tah photling la a om pah.
Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
31 BOEIPA phoeiah Pathen te unim? Mamih kah Pathen phoeiah tah unim lungpang bal?
For kven er Gud forutan Herren, og kven er eit berg utan vår Gud?
32 Pathen loh kai he khuehtawn m'vah sak tih, ka longpuei khangmai la a khueh.
Den Gud som gyrder meg med kraft og gjer min veg ulastande,
33 Ka kho he sayuk bangla han saii tih, ka hmuensang ah kai m'pai sak.
som gjev meg føter liksom hindarne og set meg upp på mine høgder,
34 Ka kut he caemtloek ham a cang tih, ka ban loh rhohum lii khaw a phuk thai.
som lærer upp mine hender til strid, so mine armar spenner koparbogen.
35 Namah kah khangnah photling te kai taengah nan paek tih, na bantang kut loh kai n'duel. Te dongah na kodonah neh kai nan rhoeng sak.
Og du gav meg di frelsa til skjold, di høgre hand studde meg, og di småminking gjorde meg stor.
36 Ka kungdak kah ka kholaeh khaw na aeh dongah ka kho paloe pawh.
Du gjorde vidt rom åt mine stig under meg, og mine oklo vagga ikkje.
37 Ka thunkha rhoek te ka hloem tih amih te ka kae phoeiah amih ka khah hlanah ka balkhong moenih.
Eg forfylgde mine fiendar og nådde deim og vende ikkje um fyrr eg hev gjort av med deim.
38 Amih te ka phop daengah ni thoo uh thai pawt tih ka kho tangah a bakop uh.
Eg slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg; dei fell under føter.
39 Caemtloek ham khaw kai he thadueng nan vah sak tih kai aka tlai thil rhoek te kamah hmuila na koisu.
Og du gyrde meg med kraft til striden; du bøygde under meg deim som stod upp imot meg.
40 Te dongah ka thunkha rhoek kah a rhawn te kai taengah na duen sak tih ka lunguet te ka biit.
Du let mine fiendar snu ryggen til meg, og mine hatarar, deim rudde eg ut.
41 BOEIPA taengah pang uh coeng dae khang voel pawt tih amih te doo voel pawh.
Dei ropa - men der var ingen frelsar - til Herren, men han svarar deim ikkje.
42 Te dongah amih te khohli hman kah laipi bangla ka neet tih long kah tangnong bangla ka hawk.
Og eg smuldrar deim som dust for vinden; som søyla på gator slo eg deim ut.
43 Pilnam kah tuituknah khui lamkah kai nan hlawt. Namtom kah a lu la kai nan khueh ming pawt pilnam loh kai taengah tho a thueng.
Du frelste meg frå folke-ufred; du sette meg til hovud for heidningar; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
44 Ka ol te a hna dongah olthang la a yaak uh vaengah kholong ca rhoek loh kai taengah mai a tum uh.
Ved gjetordet um meg lydde dei meg; framande folk smeikte for meg.
45 Kholong ca rhoek loh tahah uh tih amamih vongtung khui lamkah samoe uh.
Framande folk visna av og gjekk skjelvande ut or sine borger.
46 BOEIPA he hingnah la a om dongah ka lungpang tah a yoethen pai tih ka daemnah Pathen tah pomsang pai saeh.
Herren liver, og lova er han, mitt berg, og upphøgd er den Gud som meg frelser,
47 Pathen loh kai hamla tawnlohnah a paek dongah kai dangah ni pilnam a voek.
den Gud som gjev meg hemn og legg folkeslag under meg,
48 Ka thunkha rhoek taeng lamkah kai nan hlawt, kai aka tlai thil soah kai nan pomsang bal. Hlang kah kuthlahnah lamkah kai nan huul.
som frelser meg frå mine fiendar; ja - du lyfter meg høgt yver deim som stend imot meg, frå valdsmannen bergar du meg.
49 Te dongah BOEIPA nang te namtom taengah kan uem vetih na ming te ka tingtoeng ni.
Difor vil eg prisa deg millom heidningarne, Herre, og lovsyngja ditt namn.
50 A manghai kah khangnah tah len khaw len pai. Te dongah ni sitlohnah he a koelh taengah khaw, David neh a tiingan taengah khaw kumhal duela a saii pah.
Han gjer frelsa stor for sin konge, og gjer miskunn mot den som er salva av honom, mot David og hans ætt til æveleg tid.
