Tingtoeng 137

1 Babylon tuiva ah te ka ngol uh tih Zion ka poek uh vaengah ka rhap uh.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 A khui kah tuirhi dongah ka rhotoeng te ka bang uh.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 Kaimih aka sol rhoek kaimih te laa ol hnap n'dawt uh. Kaimih aka parhaengkung long khaw, “Zion laa te kaimih ham kohoenah neh hlai uh lah,” a ti uh.

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 Balae tih BOEIPA laa he kholong kho ah ka hlai uh eh?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 Jerusalem nang te kan hnilh atah ka bantang kut he hnilh uh saeh.

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 Nang te kan thoelh pawt tih, Jerusalem te ka kohoenah somtung la ka pacuet pawt atah ka lai he ka dang la kap uh saeh.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 BOEIPA aw Jerusalem tue vaengkah Edom koca rhoek loh, “A khoengim duela kingling uh kingling uh,” a ti uh te poek pah.

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Hlang aka rhoelrhak Babylon nu aw, kaimih taengah na saii bangla na thaphu te namah taengah aka thuung tah a yoethen.

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Na camoe rhoek te a tuuk tih, thaelpang dongah aka phop tah a yoethen.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!