Tingtoeng 132
1 Tangtlaeng Laa Aw BOEIPA David ham a phaep pah te boeih poek pah.
Ein song til høgtidsferderne. Herre, kom i hug for David all hans møda!
2 BOEIPA taengah a caeng tih Jakob samrhang taengah khaw a caeng coeng.
Han som svor for Herren, lova Jakobs velduge:
3 Ka dap im khuila ka pawk pawt vetih ka soengca rhaenghmuen khaw ka paan mahpawh.
«Ikkje gjeng eg inn i mitt heimetjeld, ikkje stig eg upp på lega i mi seng,
4 Ka mik te ih sak ham, ka mikkhu te ngam sak ham ka pae mahpawh.
ikkje unner eg augo svevn, ikkje augneloki ein blund,
5 BOEIPA ham a hmuen neh Jakob kah samrhang ham tolhmuen ka hmuh duela.
fyrr eg finn ein stad for Herren, ein bustad for Jakobs velduge.»
6 Khohmuen duup ah m'hmuh te Epharath ah khaw n'yaak uh coeng.
Sjå, me høyrde um henne i Efrata, so fann me henne i skogbygdi.
7 A tolhmuen la cet uh sih lamtah a kho kah khotloeng taengah bawk uh sih.
Lat oss ganga til hans bustad, lat oss tilbeda for hans fotskammel!
8 Aw BOEIPA nang na duemnah neh na sarhi thingkawng taengah thoo lah.
Statt upp, Herre, og kom til din kvilestad, du og ditt veldes kista!
9 Na khosoih rhoek loh duengnah bai uh saeh lamtah na hlangcim rhoek loh tamhoe uh saeh.
Prestarne dine klæde seg i rettferd, og dine trugne ropa med fagnad!
10 Na sal David ham tah na koelh kah maelhmai te na mangthuung tak moenih.
For David, din tenars skuld vis ikkje frå deg åsyni åt den du hev salva!
11 BOEIPA loh David taengah oltak la a caeng coeng. Na bungko thaihtae lamkah khaw te lamloh mael pawt vetih nang ham ngolkhoel soah kang khueh bitni.
Herren hev svore David ein sann eid, den gjeng han ikkje ifrå: «Av di livsfrukt vil eg setja kongar på din stol.
12 Ka paipi neh amih ka tukkil ka olphong te na ca rhoek loh a ngaithuen uh atah a ca rhoek khaw na ngolkhoel dongah a yoeyah la ngol uh ni.
Dersom dine søner held mi pakt og mine vitnemål som eg skal læra deim, so skal og deira søner æveleg og alltid sitja på din kongsstol.»
13 BOEIPA loh Zion te a coelh tih amah tolrhum la a sahnaih thil.
For Herren hev valt seg Sion, han ynskte det til sin bustad:
14 Ka duemnah he ka sahnaih coeng dongah a yoeyah la pahoi ka ngol thil ni.
«Dette er min kvilestad for all tid, her vil eg bu, for det hev eg ynskt.
15 A sakah te ka uem ka uem pah vetih a khuikah khodaeng rhoek te buh ka cung sak ni.
Maten her vil eg rikleg signa, dei fatige vil eg metta med brød,
16 Te vaengah a khosoih rhoek te khangnah ka bai sak vetih a hlangcim rhoek loh tamhoe la tamhoe uh ni.
og prestarne vil eg klæda med frelsa, og dei gudlege skal ropa høgt av fagnad.
17 David ham ki pahoi ka cawn sak vetih ka koelh ham hmaithoi ka tok pah ni.
Der vil eg lata veksa upp eit horn for David, der hev eg stelt til ei lampa for den eg hev salva.
18 A thunkha rhoek te yahpohnah ka bai sak vetih anih te a rhuisam neh ka khooi sak ni.
Hans fiendar vil eg klæda med skam, men yver honom skal hans kruna stråla.»
