Olcueih 7
1 Ka ca ka olthui he ngaithuen lamtah ka olpaek he na taengah khoem ne.
Mia filo! konservu miajn vortojn, Kaj gardu ĉe vi miajn moralordonojn.
2 Ka olpaek he ngaithuen lamtah hing puei. Ka olkhueng he na mikhmuh ah thenhnaih la om saeh.
Konservu miajn moralordonojn, kaj vivu; Kaj mian instruon, kiel la pupilon de viaj okuloj.
3 Te te na kutdawn dongah hlaengtang lamtah na lungbuei cabael dongah daek lah.
Ligu ilin al viaj fingroj; Skribu ilin sur la tabelo de via koro.
4 Cueihnah te, “Ka ngannu nang tah,” ti nah lamtah yakmingnah te pacaboeina la khue.
Diru al la saĝo: Vi estas mia fratino; Kaj la prudenton nomu mia parencino;
5 Rhalawt nu taeng lamkah khaw, kholong nu kah hoem ol lamkah khaw namah aka ngaithuen ham ni.
Por ke vi estu gardata kontraŭ fremda edzino, Kontraŭ fremdulino, kies paroloj estas glataj.
6 Ka im bangbuet kah thohhuel long ka dan.
Ĉar mi rigardis tra fenestro de mia domo, Tra mia krado;
7 Te vaengah hlangyoe rhoek te ka hmuh tih cadong ca rhoek khuiah a lungbuei aka talh khaw ka yakming.
Kaj mi vidis inter la naivuloj, Mi rimarkis inter la nematuruloj junulon senprudentan,
8 Huta imdak kah bangkil te a paan tih huta im kah longpuei la luei.
Kiu pasis sur la placo preter ŝia angulo, Kaj iris la vojon al ŝia domo,
9 Hlaemhmah ah, khothun kholaeh ah, khoyin yinthuem neh khohmuep ah khaw, cet.
En krepusko, en vespero de tago, Kiam fariĝis nokto kaj mallumo.
10 Anih aka doe ham huta ngawn tah pumyoi hnisui neh a lungbuei a uep coeng ke.
Kaj jen renkonte al li iras virino En ornamo de publikulino, ruzema je la koro.
11 Tekah huta tah hue a sak tih a im ah khaw a thinthah. A khopha khaw duem pawh.
Bruema kaj vagema; Ŝiaj piedoj ne loĝas en ŝia domo.
12 Tahae nawn ah imkawt ah, tahae ah toltung neh bangkil takuem ah rhongngol coeng.
Jen ŝi estas sur la strato, jen sur la placoj, Kaj apud ĉiu angulo ŝi embuskas.
13 Tekah cadong te a sol tih a mok, a maelhmai khaw a cadong ham a tanglue pah tih cadong te,
Kaj ŝi kaptis lin, kaj kisis lin Kun senhonta vizaĝo, kaj diris al li:
14 Kamah taengkah rhoepnah hmueih neh tihnin ah tah ka olcaeng te ka thuung coeng.
Mi devis alporti dankan oferdonon; Hodiaŭ mi plenumis mian solenan promeson.
15 Te dongah nang doe ham neh na mikhmuh ah toem hamla ka mop tih nang kam hmuh tangloeng.
Tial mi eliris al vi renkonte, Por serĉi vian vizaĝon, kaj mi vin trovis.
16 Ka soengca te Egypt hnitang, cenlang, hniphaih neh ka phaih coeng.
Mi bele kovris mian liton Per multkoloraj teksaĵoj el Egiptujo.
17 Ka thingkong dongah murrah, thingul, thingsa ka khueh thil coeng.
Mi parfumis mian kuŝejon Per mirho, aloo, kaj cinamo.
18 Halo lah a hlo neh mincang duela hmilhmal sih lamtah, pumnai neh yoka sih.
Venu, ni ĝuu sufiĉe volupton ĝis la mateno, Ni plezuriĝu per la amo.
19 Tongpa loh a im ah om pawt tih khohla ah yiin la cet coeng.
Ĉar mia edzo ne estas hejme, Li iris en malproksiman vojon;
20 A kut dongah tangka cun a khuen tih hlalum hnin ah ni a im la ha pawk eh?,” a ti.
La sakon kun mono li prenis kun si; Li revenos hejmen je la plenluno.
21 Anih te a rhingtuknah cungkuem neh a yoek tih a hmuilai kah hamsum neh a heh.
Ŝi forlogis lin per sia multeparolado, Per sia glata buŝo ŝi lin entiris.
22 Te dongah huta hnukah maeh la aka poeh vaito bangla, aka ang thuituennah dongkah khocin rhui bangla cet.
Li tuj iras post ŝi, Kiel bovo iras al la buĉo Kaj kiel katenita malsaĝulo al la puno;
23 Vaa loh pael khuila a kun paitok bangla a thin te thaltang loh a khoh pah duela a hinglu te ming pawh.
Ĝis sago fendas al li la hepaton; Kiel birdo rapidas al la kaptilo, Kaj ne scias, ke ĝi pereigas sian vivon.
24 Te dongah ca rhoek loh kai ol he hnatun uh lamtah ka ka dongkah olthui he hnatung uh laeh.
Kaj nun, infanoj, aŭskultu min, Atentu la vortojn de mia buŝo.
25 Anih kah longpuei la mael boeh, na lungbuei te anih kah a hawn la khohmang sak boeh.
Via koro ne flankiĝu al ŝia vojo, Ne eraru sur ŝia irejo;
26 Anih loh hmalaem la muep a cungku sak tih aka tlung rhoek khaw boeih a ngawn coeng.
Ĉar multajn ŝi vundis kaj faligis, Kaj multegaj estas ŝiaj mortigitoj.
