Joshua 23
1 Kum te yet a om phoeiah a kaepvai thunkha boeih taeng lamkah Israel te BOEIPA loh a duem sak tih Joshua khaw a khohnin loh patong ben la a paan coeng.
Då lang tid var lidi, og Herren hadde late Israel få fred for alle fiendar rundt ikring, og Josva var gamall vorten og ut i åri komen,
2 Te dongah Israel pum kah a hamca rhoek neh a lu rhoek, laitloek rhoek neh rhoiboei rhoek te Joshua loh a khue tih, “Kai he ka khohnin loh patong ben la ka paan coeng.
då kalla Josva i hop heile Israel, styresmennerne og hovdingarne og domarane og formennerne deira, og sagde med deim: No er eg gamall og langt fram i åri;
3 Namtom boeih taengah BOEIPA na Pathen loh nangmih mikhmuh ah a saii boeih te na hmuh uh coeng. BOEIPA na Pathen loh nangmih ham a vathoh thil coeng.
og de hev sjølve set alt det Herren hev gjort med alle dei folki som laut røma for dykk; for det var Herren, dykkar Gud, som stridde for dykk.
4 Namtom aka sueng he nangmih koca rhoek kah rho la nangmih taengah kan tael tih Jordan lamkah namtom boeih pataeng khotlak tuili puei due ka saii te na hmuh uh.
Dei veit eg hev luta ut åt dykk, ætt for ætt, dei riki som endå er att, og like eins alle deim eg hev lagt i øyde, frå Jordan og til Storhavet der soli gjeng ned.
5 Amih te BOEIPA na Pathen loh na mikhmuh lamkah a haek vetih na mikhmuh lamkah a tulh bitni. Te vaengah BOEIPA na Pathen loh nangmih taengah a thui vanbangla a khohmuen te na pang pa uh bitni.
Herren, dykkar Gud, skal sjølv støyta desse folki ut og driva deim burt for dykk, og de skal få eigna til dykk landet deira, soleis som Herren, dykkar Gud, hev lova dykk.
6 Tedae Moses kah olkhueng cabu dongah daek tangtae te banvoei bantang lamloh taengphael tak mueh la ngaithuen ham neh boeih vai ham taoe thahuel uh.
So ver no urikkeleg støde til å halda og gjera alt det som er skrive i lovboki åt Moses! Vik aldri av ifrå det, korkje til høgre eller vinstre!
7 Nangmih lakli ah aka sueng namtom rhoek he kun thil uh boeh. A pathen ming te phoei uh boeh, toemngam uh boeh, amih taengah thothueng uh boeh, amih taengah bakop uh boeh.
Gjev dykk ikkje i lag med desse folki, deim som er att hjå dykk! Tak ikkje namnet åt gudarne deira på tunga, sver ikkje ved deim, ten deim ikkje, og bed ikkje til deim,
8 Tahae khohnin due na saii uh vanbangla BOEIPA na Pathen taeng bueng ah mah hangdang uh.
men haldt fast ved Herren dykkar Gud, soleis som de hev gjort til denne dag!
9 Namtom vangpuei pilnu pataeng BOEIPA loh na mikhmuh lamkah a haek tih tihnin due nangmih mikhmuh ah hlang pakhat khaw a pai voel moenih.
Difor dreiv Herren ut for dykk store og sterke folkeslag, og ingen hev til dessa vore god til å standa seg mot dykk.
10 Nangmih taengah a thui vanbangla BOEIPA na Pathen loh nangmih ham a vathoh coeng dongah nangmih lamkah hlang pakhat long mah thawngkhat khaw a hloem coeng.
Ein einaste av dykk kunde jaga tusund; for det var Herren, dykkar Gud, som stridde for dykk, soleis som han hadde lova.
11 Te dongah BOEIPA na Pathen te na hinglu neh lungnah ham rhep ngaithuen uh.
So agta no vel på dykk sjølve, so sant de hev livet kjært, og elska Herren, dykkar Gud!
12 Tedae nangmih taengkah aka sueng namtom hlangrhuel taengah na mael na mael uh tih na hangdang uh, amih neh na yuva uh tih amih neh nangmih te na pawnhlai uh thae atah,
For fell de ifrå, og held lag med dei folki som endå er att hjå dykk, og de gifter born i hop og blandar dykk med kvarandre,
13 namtom rhoek he BOEIPA na Pathen loh na mikhmuh lamkah haek ham khoep voel mahpawh tila ming rhoe ming uh. BOEIPA na Pathen loh nangmih taengah m'paek khohmuen then lamkah na milh uh hil nangmih ham pael neh hlaeh bangla, na vae ah cungcik la, na mik khuiah tlaeh la om uh ni.
so skal de vita for visst at Herren, dykkar Gud, aldri vil driva desse folki ut for dykk; men dei skal verta til ei snara og ei fella for dykk, og til ei svipa yver ryggen og tornar i augo dykkar, til dess de vert utrudde or dette gilde landet som Herren, dykkar Gud, hev gjeve dykk.
14 Tihnin ah Kai loh diklai pum kah longpuei ah ka cet coeng. BOEIPA na Pathen loh nang taengah a thui ol then boeih te tah ol pakhat khaw dalh pawh tila na thinko boeih, na hinglu boeih neh na ming uh. Nangmih ham boeih ha thoeng tih a ol pakhat pataeng khaw a dalh sak moenih.
No fer eg snart den vegen alt her på jordi lyt fara. Kom då i hug, og lat det aldri ganga dykk or minne, at ikkje eit einaste av alle dei gode ordi som Herren, dykkar Gud, hev lyst yver dykk, hev vorte um inkje; alt hev gjenge fram; aldri eit ord hev vorte um inkje.
15 BOEIPA na Pathen loh nangmih taengah a thui ol then boeih loh nangmih ham a thoeng vanbangla BOEIPA na Pathen loh nangmih m'paek khohmuen then dong lamkah nangmih m'mitmoeng sak hlan khuiah hno thae cungkuem te nangmih soah BOEIPA loh hang khuen van ni.
Men liksom det hev gjenge etter alle dei gode ordi som Herren, dykkar Gud, hev tala til dykk, soleis skal Herren lata alt det vonde han hev truga med koma yver dykk, til han hev rudt dykk ut or dette gilde landet som han hev gjeve dykk.
16 BOEIPA na Pathen loh nangmih ng'uen paipi te na poe uh, na cet uh tih pathen tloe rhoek taengah tho na thueng uh, amih te na bakop thil atah BOEIPA kah thintoek loh nangmih taengah ha sai vetih nangmih taengah m'paek khohmuen then dong lamkah baang na milh uh ni,” a ti nah.
Bryt de sambandet med Herren, dykkar Gud, det som han hev sagt at det skal halda, og gjeng de av og tener andre gudar og bed til deim, då skal Herrens harm loga imot dykk, og de skal vonom snøggare verta utrudde or det gilde landet han hev gjeve dykk.
