Joba 9
1 Job loh koep a doo tih,
Då tok Job til ords og sagde:
2 A tueng te ka ming tangloeng dae hlanghing he Pathen taengah metlam a tang thai eh?
«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
3 Amah te oelh ham ngaih cakhaw, anih te thawngkhat ah pakhat long pataeng a doo thai moenih.
Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
4 A thinko cueih tih a thadueng khaw len rhapsat. A thuung dongah anih taengah unim aka mangkhak?
Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
5 Tlang khaw haimo coeng tih a thintoek ah amih a maelh te khaw ming uh pawh.
som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
6 Diklai he a hmuen lamloh tlai tih a tung khaw tuen coeng.
som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
7 Khomik te a uen tih thoeng pawh, aisi khaw catui tloep a hnah.
som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
8 Vaan ke amah bueng loh a cueh tih tuitunli kah hmuensang dongah a cawt.
som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
9 Ning buhol neh airhitbom khaw, tuithim tlungkawt khaw a saii neh.
hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
10 Khenah tloel duela hno len a saii tih tae lek pawt hil ah khobaerhambae coeng.
Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
11 Kai taeng long a pah mai akhaw ka hmu pawt tih a tinghil akhaw anih te ka yakming moenih.
Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
12 Paco cakhaw ulong anih a mael sak? Ulong long anih te, “Balae na saii,” a ti nah?
Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
13 Pathen tah a thintoek mael pawt tih Rahab aka bom rhoek khaw a hmui, a hmui ah ngam uh.
Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
14 Te dongah anih aisat te kai loh ka doo thai vetih a taengah ka ol ka coelh thai aya?
Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
15 Ka tang cakhaw kai lai aka tloek taengah ka doo thai pawt tih rhennah ni ka bih.
Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
16 Ka khue tih kai n'doo cakhaw ka ol a hnatun tila ka tangnah moenih.
Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
17 Hlithae neh kai kai m'phop tih lunglilungla la ka tloh ping.
Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
18 Ka mueihla he mael hamla kai m'pae pawt dae olkhaa ni kai n'kum sak.
han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
19 Thadueng dongah khaw len rhapsat tih laitloeknah dongah khaw unim kai aka tuentah he?
Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
20 Ka ka neh ka tang akhaw ka boe hae ni, ka cuemthuek cakhaw ka kawn hae.
Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
21 Ka cuemthuek dae ka hinglu khaw ka ming pawt tih ka hingnah khaw ka kohnue.
Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
22 Te dongah pakhat la, “Cuemthuek neh halang khaw amah loh a khah,” a ti.
Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
23 Rhuihet loh a duek sak buengrhuet kae vaengah ommongsitoe kah noemcainah te a tamdaeng.
Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
24 Diklai he halang kut ah pae tih a laitloek kah maelhmai te a khuk. Te pawt koinih amah te unim?
Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
25 Ka khohnin khaw aka yong lakah bawn tih a yong dongah a then khaw hmuh uh pawh.
Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
26 Sangpho canghlong bangla tinghil tih, atha bangla caak dongah cu.
Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
27 “Kai he ka kohuetnah ka hnilh pawn eh, ka maelhmai ka hlam saeh lamtah ngaidip saeh,’ ka ti akhaw,
Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
28 Ka nganboh he boeih ka rhih tih kai nan hmil mahpawh tila ka ming.
då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
29 Kai ka boe coeng dae balae tih a honghi nen he ka kohnue eh?
For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
30 Vuelsong tui dongah ka hluk vetih ka kut lunghuem neh ka cil cakhaw,
Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
31 vaam khuila kai nan nuem hae vetih ka himbai neh kamah khaw n'tuei uh ni.
Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
32 Hlang he kamah bangla a om pawt dongah anih te ka doo koinih laitloeknah la rhenten m'pawk uh ni.
Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
33 Mamih laklo ah oltloek tih mamih rhoi soah a kut aka tloeng om pawh.
d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
34 A cungkui te kai taeng lamloh a khoe mai vetih a mueirhih loh kai n'let sak pawt mako.
Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
35 Ka thui neh anih ka rhih pawt dae kai he kamah taengah te tlam te ka om moenih.
eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
