Joba 29
1 Job loh amah kah a pom te a cong tih,
Då heldt Job fram med talen sin og sagde:
2 “Kai he hlamat kah hla bangla aka khueh tih Pathen kah khohnin bangla kai aka tuem te unim?
«Å, var eg som i fordums måna’r, som den gong Gud mi verja var,
3 Amah loh a hmaithoi te ka lu soah a thangthen tih amah kah vangnah nen ni a hmuep ah khaw ka caeh.
då yver meg hans lampa skein, som lyste meg i myrkret fram,
4 Ka cavaa tue vaengah khaw ka dap ah Pathen kah baecenol la ka om.
slik som eg var i mogne manndom, då Gud var ven i huset mitt,
5 Tlungthang te kai taengah om pueng tih, ka kaepvai ka ca rhoek om.
då Allvald endå med meg var, og mine born eg kring meg såg,
6 Ka khokan te suknaeng neh a hluk tih lungpang loh kai ham situi sokca a long sak.
då eg i fløyte foten tvådde, og olje rann av fjellet nær meg,
7 Vangpuei vongka ah ka thoeng tih toltung ah ka ngolhmuen cikngae sak.
då eg til porten steig i byen, og sessen min på torget tok!
8 Kai m'hmuh uh vaengah cadong rhoek te thuh uh. Patong rhoek khaw thoo uh tih pai uh.
Ungdomen såg meg, løynde seg; dei gamle reiste seg og stod;
9 Mangpa rhoek loh olthui te a phah uh tih a kut te a ka dongla a khueh uh.
hovdingar stogga midt i talen og lagde handi på sin munn;
10 Rhaengsang rhoek ol te a phah tih a lai khaw a dang dongla kap.
og røysti tagna hjå dei gjæve, og tunga seg til gomen kleimde;
11 Hna loh a yaak vaengah kai n'uem tih mik loh a hmuh vaengah kai n'rhalrhing sak.
dei som meg høyrde, sælka meg, og dei som såg meg, vitna for meg.
12 Mangdaeng loh bomnah a bih tih cadah neh a taengah aka bom aka om pawt khaw ka loeih sak.
Eg berga arming når han ropa, og farlaus som var utan hjelp;
13 Hlang milh kah yoethennah te kai soah pai tih nuhmai kah lungbuei khaw ka tamhoe sak.
velsigning fekk eg frå forkomne, og enkjor fekk eg til å jubla.
14 Duengnah te ka bai tih hnikul bangla kai n'khuk. Ka tiktamnah he ka sammuei nah ni.
Rettferd var min, eg hennar bunad; rett var mi kappa og mi kruna.
15 Mikdael taengah mik la, khokhaem taengah kho la ka om.
Eg for den blinde auga var, og føter var eg for den halte.
16 Kai tah khodaeng taengah a napa la ka om tih ming pawt kah tuituknah te ka khe pah.
Ein far eg var for fatigfolk; eg for ukjende saki granska.
17 Boethae kah pumcu te ka thuk pah tih a no lamkah maeh te ka voeih pah.
På brotsmann tennerne eg knekte, reiv fengdi utor gapet hans.
18 Te dongah, “Ka bu ah ka pal mako,” ka ti tih laivin bangla khohnin ka puh.
Eg sagde: «I reiret skal eg døy, med dagar talrike som sand.
19 Ka yung loh tui taengla a muk tih buemtui loh ka cangvuei dongah rhaeh.
Til roti mi skal vatnet trengja, dogg bu ved natt på greini mi;
20 Ka thangpomnah ka taengah thai tih ka lii ka kut dongah tinghil.
mi æra held seg frisk hjå meg, bogen vert ny handi mi.»
21 Kai taengah a hnatun uh tih a lamtawn uh dongah ka cilsuep ham kuemsuem uh.
Dei høyrde ventande på meg, og lydde stilt på rådi mi.
22 Ka ol hnukah talh uh voel pawt tih kai olthui he amih soah tla.
Og ikkje la dei mot mitt ord, min tale draup ned yver deim.
23 Kai ham tah khotlan bangla a lamtawn uh tih a ka loh tlankhol bangla a ang uh.
På meg dei bia som på regn, ja, som vårregn opna munnen.
24 Amih taengah ka luem dae n'tangnah uh pawt tih ka maelhmai vangnah dongah khaw yalh uh pawh.
Eg smilte til mismodige, mitt andlit fekk dei ikkje myrkt.
25 Amih kah longpuei te ka coelh tih boeilu la ka ngol. Caem lakli ah manghai bangla kho ka sak tih rhahdoe cangpoem akhaw a hloep.
Når eg deim vitja, sat eg fremst, sat som ein konge i sin herflokk, lik ein som trøystar syrgjande.
