Joba 29
1 Job loh amah kah a pom te a cong tih,
Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
2 “Kai he hlamat kah hla bangla aka khueh tih Pathen kah khohnin bangla kai aka tuem te unim?
Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
3 Amah loh a hmaithoi te ka lu soah a thangthen tih amah kah vangnah nen ni a hmuep ah khaw ka caeh.
Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
4 Ka cavaa tue vaengah khaw ka dap ah Pathen kah baecenol la ka om.
Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
5 Tlungthang te kai taengah om pueng tih, ka kaepvai ka ca rhoek om.
Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
6 Ka khokan te suknaeng neh a hluk tih lungpang loh kai ham situi sokca a long sak.
Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
7 Vangpuei vongka ah ka thoeng tih toltung ah ka ngolhmuen cikngae sak.
Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
8 Kai m'hmuh uh vaengah cadong rhoek te thuh uh. Patong rhoek khaw thoo uh tih pai uh.
Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
9 Mangpa rhoek loh olthui te a phah uh tih a kut te a ka dongla a khueh uh.
Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
10 Rhaengsang rhoek ol te a phah tih a lai khaw a dang dongla kap.
Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
11 Hna loh a yaak vaengah kai n'uem tih mik loh a hmuh vaengah kai n'rhalrhing sak.
Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
12 Mangdaeng loh bomnah a bih tih cadah neh a taengah aka bom aka om pawt khaw ka loeih sak.
Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
13 Hlang milh kah yoethennah te kai soah pai tih nuhmai kah lungbuei khaw ka tamhoe sak.
Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
14 Duengnah te ka bai tih hnikul bangla kai n'khuk. Ka tiktamnah he ka sammuei nah ni.
Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
15 Mikdael taengah mik la, khokhaem taengah kho la ka om.
Oculus fui cæco, et pes claudo.
16 Kai tah khodaeng taengah a napa la ka om tih ming pawt kah tuituknah te ka khe pah.
Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
17 Boethae kah pumcu te ka thuk pah tih a no lamkah maeh te ka voeih pah.
Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
18 Te dongah, “Ka bu ah ka pal mako,” ka ti tih laivin bangla khohnin ka puh.
Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
19 Ka yung loh tui taengla a muk tih buemtui loh ka cangvuei dongah rhaeh.
Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
20 Ka thangpomnah ka taengah thai tih ka lii ka kut dongah tinghil.
Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
21 Kai taengah a hnatun uh tih a lamtawn uh dongah ka cilsuep ham kuemsuem uh.
Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
22 Ka ol hnukah talh uh voel pawt tih kai olthui he amih soah tla.
Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
23 Kai ham tah khotlan bangla a lamtawn uh tih a ka loh tlankhol bangla a ang uh.
Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
24 Amih taengah ka luem dae n'tangnah uh pawt tih ka maelhmai vangnah dongah khaw yalh uh pawh.
Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
25 Amih kah longpuei te ka coelh tih boeilu la ka ngol. Caem lakli ah manghai bangla kho ka sak tih rhahdoe cangpoem akhaw a hloep.
Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
