Joba 28
1 Cak ham a khorhui om tih sui ham khaw a ciil nah hmuen om.
Zeker, er is een plaats, waaruit het zilver komt, Een oord, waar het goud wordt gewassen,
2 Thicung khaw laipi lamloh a loh tih lungto te rhohum la a tlae.
Het ijzer uit de bodem gehaald, De steen tot koper gesmolten;
3 A bawtnah te a hmuep neh a khuetnah a cungkuem hil a khueh. Anih loh lungto te a hmuep neh dueknah hlipkhup ah khaw a hoem.
Waar men in de uiterste duisternis doordringt, En de diepste plekken doorvorst. In de rotsen, duister en somber.
4 Soklong te aka bakuep taeng lamloh a yoe tih kho neh caeh khaw a hnilh uh. Hlanghing lamkah aka tlayae rhoek khaw hinghuen uh.
Worden schachten gehakt door een volk, dat er niet hoort, Dat door de wandelaars wordt vergeten, Daar ver van de mensen hangt en zweeft;
5 Diklai amah lamloh buh thoeng tih a hmui ah hmai bangla om.
En de aarde, waaruit het brood ontspruit, Wordt in haar ingewanden omgewoeld als door vuur.
6 A lungto te minhum hmuen tih a taengah sui laipi om.
Haar rotsen zijn de plaats van saffier, Haar stof bevat goud;
7 A hawn te vatlung loh ming pawt tih maisi mik loh hmu pawh.
De arend kent er de weg niet heen, Het valkenoog bespeurt hem niet;
8 Te te sa ca rhoek loh cawt pawt tih te donglong te sathuengca long khaw pawn pawh.
De roofdieren betreden hem niet, De luipaard gaat er niet heen.
9 Hmailung soah a kut a hlah tih tlang pataeng a yung ah a phil.
De mens slaat zijn hand aan de harde steen, Woelt de bergen om van hun grondslag af,
10 Sokko lungpang dongah a khoel tih umponah cungkuem khaw a mik loh a hmuh.
Breekt gangen in de rotsen uit, Niets kostbaars ontsnapt aan zijn oog;
11 Tuiva tuilong khaw a kueng tih olhuep te khosae la a khuen.
Hij zoekt de bronnen der stromen af, En brengt wat verborgen lag aan het licht.
12 Tedae me rhoek ah nim cueihnah a hmuh tih yakmingnah hmuen he menim?
Maar de wijsheid, waar is zij te vinden, En waar is het oord van het inzicht?
13 A phu te hlanghing loh ming pawt tih mulhing khohmuen ah a hmuh moenih.
De mens kent er de weg niet heen, In het land der levenden bevindt ze zich niet.
14 Tuidung loh, “Te te kai ah moenih,” a ti tih tuitunli loh, “Kai taengah moenih,” a ti.
De afgrond roept: In mij is ze niet! De zee herhaalt: Ze is niet bij mij!
15 Te ham te cui cilh khaw pae thai pawt tih cueihnah a phu te cak khaw a khiing pah.
Zij wordt niet gekocht voor het fijnste goud, Geen zilver gewogen, om haar te betalen;
16 Ophir sui nen khaw, oitha lung vang nen khaw minhum nen khawting pawh.
Zij wordt niet geschat tegen goud van Ofir, Tegen kostbare onyx, noch saffier;
17 Te te sui neh canglung neh tluk pawt tih a hnothung he suicilh hnopai bal moenih.
Geen goud, geen glaswerk kan haar evenaren, Geen gouden vaas is haar prijs.
18 Maerhuhlung neh disaehlung khaw thui lawk pawt tih cueihnah rhovoep tah lungvang lakah then.
Paarlen en kristal zijn naast haar niet in tel, Het vinden der wijsheid gaat dat van koralen te boven;
19 Te te Kusah vaya nen khaw tluk pawt tih sui cilh nen khaw ting pawh.
Topaas van Koesj kan het niet bij haar halen, Het zuiverst goud weegt niet tegen haar op.
20 Te dongah cueihnah he me lamkah nim ha pawk tih yakmingnah hmuen he menim?
De wijsheid, waar komt zij vandaan; Het inzicht, waar is zijn plaats?
21 Mulhing boeih kah mik lamloh a thuh pah tih vaan kah vaa taeng lamloh a thuh.
Zij ligt verborgen voor het oog van al wat leeft, Verscholen voor de vogels in de lucht;
22 Abaddon neh dueknah loh, “A olthang te kaimih hna neh ka yaak uh,” a ti.
De onderwereld en dood roepen uit: Onze oren hebben enkel van haar bij geruchte gehoord.
23 Pathen loh a longpuei a yakming tih a hmuen te khaw amah loh a ming.
Het is God, die de weg naar haar kent, Hij alleen weet, waar zij toeft.
24 Amah loh diklai khobawt hil a paelki tih vaan hmui khaw boeih a hmuh.
Want Hij blikte tot aan de grenzen der aarde, Zag al wat onder de hemel bestond:
25 Yilh kah a khiing a khueh pah tih tui khaw cungnueh neh a nueh.
Toen Hij het gewicht van de wind bepaalde, De maat voor het water bestemde;
26 Amah loh khotlan ham rhi a suem tih rhaek ol ham khaw longpuei a khueh.
Toen Hij de regen zijn wet gaf, En de donder zijn weg.
27 Cueihnah te a hmuh tih a tae. Cueihnah te a sikim sak tih a khe bal.
Toen aanschouwde Hij haar en verkondigde haar, Kende Hij haar en doorgrondde haar;
28 Hlang taengah khaw, 'Ka Boeipa hinyahnah he cueihnah la om tih boethae lamloh nong he yakmingnah,’ a ti,” a ti nah.
Maar Hij sprak tot den mens: Zie, de vreze des Heren is wijsheid, En het kwade te mijden is inzicht!
