Joba 20

1 Te phoeiah Naamathi Zophar loh a doo tih,

Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:

2 “Te dongah ka pomnah kai n'thuung tih kamah khuiah ka tawn uh coeng dongah ni.

«Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.

3 Ka thuituennah he mingthae la ka yaak dongah ka yakmingnah dongah mueihla loh kai n'doo.

Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.

4 Suen lamloh diklai dongah hlang a khueh parhi te na ming a?

Veit du’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,

5 Halang kah omngaih laa tah yoei tih lailak kah kohoenah khaw mikhaptok hil mai ni.

ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?

6 A thinlennah te vaan duela cet tih a lu loh khomai duela puet cakhaw,

Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,

7 a aek bangla a yoeyah la milh vetih anih aka hmu rhoek loh, “Anih ta?” a ti uh ni.

han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.

8 Mang bangla a ding phoeiah tah anih te hmu uh pawh. Khoyin kah olphong bangla khum hmata.

Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.

9 A mik loh a hmuh khaw rhaep mahpawh. Anih te amah hmuen ah mae voel mahpawh.

Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.

10 A ca rhoek loh tattloel rhoek te a moeithen uh tih a kut loh a thahuem te a mael uh.

Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.

11 A rhuh tah a cacawn rhoek bangla hah uh dae a cacawn rhoek khaw amah neh laipi dongah ni a yalh eh.

Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.

12 A ka dongah tui mai cakhaw boethae te a lai hmui ah a thuh.

Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,

13 Te te a hnaih tih a toeng pawt dongah a ka khui la a ma-uem.

sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,

14 A bung khuikah a buh te a khui ah minta sue la poeh ni.

so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.

15 Khuehtawn a dolh vaengah a bung khui lamloh lok vetih anih te Pathen loh a talh ni.

Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.

16 Minta sue loh a khut vetih rhulthae lai loh amah a ngawn ni.

Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.

17 Soklong, tuiva neh khorha kah khoitui neh suknaeng te hmuh mahpawh.

Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.

18 Thatloh phu te a thuung akhaw a hnothung kah thadueng bangla a dolh pawt dongah yoka pawh.

Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert’kje glad.

19 tattloel te a neet phoeiah amah loh a sak mueh im te a hnoo sak tih a rawth pah.

Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.

20 A bungko lamkah thayoeituipan te ming pawt tih a nai nen khaw loeih pawh.

Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp’kje undan.

21 A caak ham caknoi om pawh. Te dongah a thennah poem hae mahpawh.

Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.

22 A khuehtawn neh a hah vaengah anih te a daengdaeh vetih thakthaekung kah kut boeih te anih soah thoeng ni.

I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.

23 Anih bung hah sak ham a taengah amah kah thintoek thinsa a tueih pah vetih a buhcak te anih soah a tlan sak.

Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.

24 Thicung lungpok haica lamloh yong dae anih te rhohum lii loh a kah.

Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;

25 A yueh vaengah a pumpu lamloh a pawlh pah. Te vaengah a hmuet khui lamkah mueirhih te amah soah rhaek la a caeh pah ni.

ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.

26 Hmaisuep cungkuem te khoem hamla a tung. A hmuh mueh hmai loh anih te a hlawp vetih a dap kah rhaengnaeng khaw a talh pah ni.

Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.

27 Anih kathaesainah te vaan loh a hliphen uh vetih diklai loh amah taengah a tai pah ni.

Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.

28 A thintoeknah hnin ah tah a im kah cangpai khaw a poelyoe pah vetih a hawk pah ni.

Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.

29 Halang hlang loh tebang khoyo te Pathen taeng lamkah a dang tih Pathen loh a ol rho la a khueh pah,” a ti.

Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»