Joba 20
1 Te phoeiah Naamathi Zophar loh a doo tih,
Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
2 “Te dongah ka pomnah kai n'thuung tih kamah khuiah ka tawn uh coeng dongah ni.
Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
3 Ka thuituennah he mingthae la ka yaak dongah ka yakmingnah dongah mueihla loh kai n'doo.
Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
4 Suen lamloh diklai dongah hlang a khueh parhi te na ming a?
Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
5 Halang kah omngaih laa tah yoei tih lailak kah kohoenah khaw mikhaptok hil mai ni.
Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
6 A thinlennah te vaan duela cet tih a lu loh khomai duela puet cakhaw,
Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
7 a aek bangla a yoeyah la milh vetih anih aka hmu rhoek loh, “Anih ta?” a ti uh ni.
Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
8 Mang bangla a ding phoeiah tah anih te hmu uh pawh. Khoyin kah olphong bangla khum hmata.
Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
9 A mik loh a hmuh khaw rhaep mahpawh. Anih te amah hmuen ah mae voel mahpawh.
Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
10 A ca rhoek loh tattloel rhoek te a moeithen uh tih a kut loh a thahuem te a mael uh.
Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
11 A rhuh tah a cacawn rhoek bangla hah uh dae a cacawn rhoek khaw amah neh laipi dongah ni a yalh eh.
En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
12 A ka dongah tui mai cakhaw boethae te a lai hmui ah a thuh.
Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
13 Te te a hnaih tih a toeng pawt dongah a ka khui la a ma-uem.
Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
14 A bung khuikah a buh te a khui ah minta sue la poeh ni.
Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
15 Khuehtawn a dolh vaengah a bung khui lamloh lok vetih anih te Pathen loh a talh ni.
Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
16 Minta sue loh a khut vetih rhulthae lai loh amah a ngawn ni.
Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
17 Soklong, tuiva neh khorha kah khoitui neh suknaeng te hmuh mahpawh.
Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
18 Thatloh phu te a thuung akhaw a hnothung kah thadueng bangla a dolh pawt dongah yoka pawh.
Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
19 tattloel te a neet phoeiah amah loh a sak mueh im te a hnoo sak tih a rawth pah.
Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
20 A bungko lamkah thayoeituipan te ming pawt tih a nai nen khaw loeih pawh.
Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
21 A caak ham caknoi om pawh. Te dongah a thennah poem hae mahpawh.
En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
22 A khuehtawn neh a hah vaengah anih te a daengdaeh vetih thakthaekung kah kut boeih te anih soah thoeng ni.
Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
23 Anih bung hah sak ham a taengah amah kah thintoek thinsa a tueih pah vetih a buhcak te anih soah a tlan sak.
Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
24 Thicung lungpok haica lamloh yong dae anih te rhohum lii loh a kah.
Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
25 A yueh vaengah a pumpu lamloh a pawlh pah. Te vaengah a hmuet khui lamkah mueirhih te amah soah rhaek la a caeh pah ni.
Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
26 Hmaisuep cungkuem te khoem hamla a tung. A hmuh mueh hmai loh anih te a hlawp vetih a dap kah rhaengnaeng khaw a talh pah ni.
De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
27 Anih kathaesainah te vaan loh a hliphen uh vetih diklai loh amah taengah a tai pah ni.
De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
28 A thintoeknah hnin ah tah a im kah cangpai khaw a poelyoe pah vetih a hawk pah ni.
Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
29 Halang hlang loh tebang khoyo te Pathen taeng lamkah a dang tih Pathen loh a ol rho la a khueh pah,” a ti.
Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
