Joba 18
1 Shuhi Bildad loh a doo tih,
Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
2 “Olthui kah taikhaihnah te me hil nim na khueh ve. Yakming lamtah a hnukah thui sih.
Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
3 Balae tih rhamsa bangla nan poek, na mikhmuh ah ka angvawk a?
Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
4 A thintoek ah amah hinglu pataeng a baeh ta. Diklai loh a hnoo tih lungpang te a hmuen lamloh a thoeih akhaw nang hut a?
Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
5 Halang rhoek kah vangnah ngawn tah thi tih a hmai te hmaihli bang lam pataeng aa pawh.
Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
6 Vangnah khaw a dap khuiah hmuep tih a hmaithoi khaw amah taengah a thih pah.
Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
7 A thahuem kah khokan pataeng caek tih a cilsuep loh amah a voeih.
Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
8 A kho loh lawk khuila a tueih tih sahamlong khuila a pongpa sak.
Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
9 A khodil te pael loh a tuuk tih amah te kokthah dongah man.
Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
10 A rhuihet te diklai dongah a tung tih, a sutaeh te a hawn ah a khueh pah.
Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
11 Anih te mueirhih loh a kaepvai ah a let sak tih a kho ah taekyak uh.
Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
12 A boethae ah bungpong la om tih a cungdonah hamla rhainah khaw a sikim pah.
Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
13 Dueknah caming loh a vin saa a caak pah tih a rhuhrhong a hnom pah.
Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
14 A pangtungnah a dap lamloh a poh tih mueirhih manghai taengla a luei sak.
Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
15 Amah kah pawt long khaw anih kah dap ah kho a sak tih, a tolkhoeng te yam a phul thil.
Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
16 A yung khui ah koh tih a so duela a pae khaw ngat.
Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
17 Anih poekkoepnah te diklai lamloh paltham tih a ming te rhamvoel hmai ah om pawh.
Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
18 Anih te vangnah lamloh a hmuep la a thaek uh tih anih te lunglai lamloh a poeng sakuh.
Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
19 A taengah a ca tal tih a pilnam taengah a cadil om pawh. A lampahnah ah khaw rhaengnaeng om pawh.
Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
20 Amah tue vaengah pong tih a hnuk a hmai la hlithae loh a tuuk.
Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
21 He tah boethae kah dungtlungim tih Pathen aka ming pawt kah a hmuen khaw he tlam ni,” a ti nah.
Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
