Joba 14

1 Huta kah a sak hlang he a khohnin toi tih khoponah khaw hah.

Sjå - menneskjet, av kvinna født, det liver stutt, av uro mett.

2 Rhaipai bangla phuelh tih a oh uh. Khokhawn bangla yong tih pai voel pawh.

Som blom det sprett og visnar burt, ja, lik ein skugge burt det fer.

3 Te soah ngawn tah na mik tueng tih kai he na taengkah laitloeknah dongla na khuen.

Men du med honom auga held, og meg du dreg for domen din.

4 Rhalawt lamloh a cuem la aka khueh te unim? Pakhat pataeng om pawh.

Skal tru det av ein urein kjem ein som er rein? Nei, ikkje ein!

5 A khohnin neh a hla taenah khaw namah taengah hangdang. A oltlueh te a oltlueh bangla na saii tih poe thai pawh.

Når dagetalet hans er sett, hans månads-tal sett fast hjå deg, når du for han ei grensa drog som ei han yverskrida kann,

6 Anih lamloh vawl mangthong lamtah amah hnin at kutloh bangla a ngaingaih hil toeng saeh.

so snu deg frå, lat han få fred og ha sin dag som leigekaren!

7 Thing ham tah a vung akhaw ngaiuepnah om pueng. Te dongah koep mikhing vetih a dawn khaw ngoeng mahpawh.

For treet er det endå von; um det vert det hogge, sprett det att, på renningar det vantar ikkje.

8 Diklai khuiah a yung patong mai tih laipi khuiah a ngo duek cakhaw,

Når røterne i jordi eldest, og stomnen døyr i turre mold,

9 tui bo ah duei vetih thinghloe bangla a pae cawn ni.

ved dåm av vatnet skyt det knupp, fær som ein stikling grøne greiner.

10 Tedae hlang tah duek tih rhaa uh coeng. Hlang he a pal phoeiah tah melam a om.

Men døyr ein mann, då ligg han der; han andast, og kvar er han då?

11 Tuitunli lamkah tui khaw khawk dae tuiva loh a khah vaengah tah kak.

Som vatnet renn ut or ein sjø, som elvi minkar, turkast ut,

12 Hlang khaw yalh tih thoo voel pawh. Vaan a om pawt due khaw haenghang pawh. Amih te ih kung lamloh haenghang uh mahpawh.

so ligg ein mann, ris ikkje upp; til himmeln kverv, dei vaknar ikkje; ein kann’kje vekkja deim or svevnen.

13 Unim saelkhui ah a paek lah ve? Kai he nan khoem lah vetih na thintoek a mael duela kai nan thuh lah mako. Kai hamla oltlueh na khueh vetih kai nan poek mako. (Sheol h7585)

Å, gjev du gøymde meg i helheim, løynde meg, til din vreide gav seg, gav meg ein frest, og so meg hugsa! (Sheol h7585)

14 Hlang he duek koinih hing venim? Kamah kah caempuei hnin boeih he ka thovaelnah a pawk hil ka lamtawn bitni.

Tru mannen døyr og livnar att? I all min strid eg skulde vona og venta til avløysing kom.

15 Nan khue vaengah kai loh nang te ka doo bitni. Na kut dongkah bibi dongah na moo bitni.

Eg skulde svara, når du ropa og lengta mot dine eige verk.

16 Ka khokan he na tae pawn vetih ka tholhnah khaw na dawn mahpawh.

Men no du tel kvart stig eg tek og agtar vel på syndi mi;

17 Ka boekoek hnocun khuiah catui a hnah thil tih kai kathaesainah na dah thil bitni.

mi synd er læst i pungen inn, og på mi skuld du gøymer vel!

18 Tedae Tlang khaw cungku tih moelh. Lungpang pataeng a hmuen lamloh thoeih.

Som fjellet fell og smuldrast burt, og berget frå sin stad vert flutt,

19 Lungto khaw tui loh a hoh tih a kongnawt loh diklai laipi a yo. Te dongah hlanghing kah ngaiuepnah na pal sak.

Som vatnet holar steinen ut, og flaumen skolar moldi burt, so tek du ifrå mannen voni

20 Anih te a yoeyah la na khulae tih a hmai a tal la a van daengah anih te na tueih.

og tyngjer honom ned for alltid. Han fer av stad; med åsyn rengd du sender honom burt frå deg.

21 A ca rhoek a thangpom uh dae a ming moenih. Muei uh cakhaw amih a yakming moenih.

Han veit’kje um hans born vert heidra; han merkar ikkje um dei armast;

22 Tedae a pumsa tah a taengah tih thak a khoeih tih a hinglu khaw amah hamla nguekcoi,” a ti.

Hans eigen kropp hans liding valdar, og sjæli græt for eigi sorg.»