Joba 10
1 Ka hingnah soah ka hinglu loh a ko-oek coeng. Ka kohuetnah he kamah taengah ka sah tih ka hinglu a khahing hil ka thui.
Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
2 Pathen taengah, “Kai m'boe sak boeh, balae tih kai nan ho, kai m'ming sak.
Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
3 Na kut thaphu na hnawt vaengah halang kah cilsuep dongah na sae tih na hnaemtaek te nang ham then a?
Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
4 Hlanghing he na sawt tih na hmuh bangla nang taengah pumsa mik om a?
Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
5 Na khohnin he hlanghing khohnin bangla, na kum khaw hlang khohnin bangla om a?
Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
6 Te dongah kai kathaesainah te na tlap tih ka tholhnah hnukah nan toem.
Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
7 Ka boe pawt tih na kut lamloh a huul thai pawt te na mingnah dongah om pataeng.
endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
8 Na kut loh kai n'noih pai tih thikat la kai n'saii akhaw kai nan dolh pawn ni.
Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
9 Amlai bangla kai nan saii tih laipi la kai nan mael sak te poek mai lah.
Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
10 Suktui bangla kai nan sui tih sukkhal bangla kai nan khal sak moenih a?
Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
11 Kai he ka vin ka saa neh nan dah tih ka rhuh neh tharhui neh nan cun.
Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
12 Hingnah neh sitlohnah te kai taengah nan khueh tih ka mueihla loh na ngoldoelh a ngaithuen.
Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
13 Tedae na thinko ah na khoem he na khuiah tila ka ming.
Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
14 Ka tholh sitoe cakhaw kai nan ngaithuen dongah kai kathaesainah lamloh kai nan hmil moenih.
Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
15 Ya-oe kai he ka boe akhaw, ka tang akhaw ka lu ka dangrhoek moenih. Yah ka hah tih ka phacip phabaem loh n'yan.
um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
16 Sathuengca bangla a phul atah kai nan mae tih kai taengah khobaerhambae la na mael.
For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
17 Na laipai neh kai hmai ah nan tlaih tih kai taengah na konoinah na hong. Thovaelnah neh caempuei la kai taengah na pai.
du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
18 Balae tih bung khui lamloh loh kai nan poh. Ka pal palueng vetih mik loh kai m'hmu pawt mako.
Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
19 A om khaw a om pawt bangla bungko lamloh phuel la n'khuen.
lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
20 Ka khohnin he bawn tih a muei la a muei moenih a? Kai lamkah he na dueh na dueh vetih ka ngaidip laem mako.
Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
21 Ka caeh hlan vaengah hmaisuep khohmuen neh dueknah hlipkhup la ka mael pawt mako.
fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
22 khoyinnah kho tah dueknah hlipkhup a hmuep bangla om tih cikngae pawh. Te dongah a hmuep la sae,’ ka ti ni,” a ti.
eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»
