Joba 7
1 “Diklai hman ah hlanghing hamla caempuei a om moenih a? A khohnin te kutloh kah khohnin banghui ni.
Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.
2 Sal bangla hlipkhup a hloep tih kutloh bangla a bisai a lamtawn.
Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,
3 Ka taengah a poeyoek la a hla ka pang van tih thakthaenah hlaem he kai hamla a khueh.
so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.
4 Ka yalh tih, ‘Me vaengah nim ka thoh ve?’ ka ti. Khoyin loh puh tih hlaemhmah duela yuthonah khaw ka cung.
Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.
5 Ka saa loh a rhit a bai, ka vin dongkah laipi tiknong khaw uet tih a tuei.
Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.
6 Ka khohnin loh tampai lakah bawn tih lungli lungla la ngaiuepnah bawt.
Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.
7 Ka hingnah mueihla he poek lah. Hnothen hmuh ham khaw ka mik loh mael voel mahpawh.
Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.
8 Kai aka so mik loh kai m'mae voel mahpawh. Na mik te kai soah om dae kai ka om voel pawh.
Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.
Som skyi framum fer og kverv, so ingen att frå helheim vender, (Sheol h7585)
10 A im la koep mael pawt vetih, a hmuen loh anih hmat voel mahpawh.
snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.
11 Te dongah kai khaw ka ka tuem mahpawh. Ka mueihla khobing doela ka thui vetih. Ka hinglu khahing doela ka lolmang pueng ni.
Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.
12 Kai he tuipuei tuihnam tih nim, kai soah thongim na khueh.
Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?
13 Ka soengca loh kai n'hloep bitni, ka thingkong loh ka kohuetnah te a phueih bitni ka ti.
Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -
14 Mueimang neh kai nan rhihyawp sak tih, olphong neh kai nan let sak.
då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,
15 Ka hinglu loh ka rhuhrhong lakah khaknah neh dueknah ni a coelh.
so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.
16 Ka kohnue coeng, kumhal duela ka hing mahpawh, kai he n'toeng laeh, ka khohnin khaw a honghi ni.
D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.
17 Mebang hlanghing lae amah na pantai sak tih, a taengah na lungbuei na khueh te.
Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,
18 Anih te mincang ah na cawh tih mikhaptok ah ni anih te na loepdak.
heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?
19 Balae tih kai lamloh na mangthung pawt eh? Ka timtui ka dolh hil kai nan rhael moenih.
Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?
20 Hlang aka kueinah nang taengah ka tholh tih balae ka saii? Balae tih kai he na kutnoek la nan khueh. Te dongah kai ham tah hnorhih la ka om coeng.
Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?
21 Te dongah ka boekoek he na phueih tih kai kah thaesainah he nan khoe mai pawt lae? Laipi khuila ka yalh pawn ni. Kai nan toem cakhaw ka om voel moenih,” a ti nah.
Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»
