Joba 33
1 Job, ka olthui hnatun dae lamtah ka ol boeih he hnakaeng thil laeh.
Men høyr no, Job, på talen min, lyd vel på alle mine ord!
2 Ka ka ong coeng he. Ka ka khuikah ka lai loh a thui.
Sjå eg hev opna mine lippor, og tunga talar i min munn.
3 Ka ol he ka lungbuei dueng lamkah tih ka hmuilai kah mingnah loh cimphan la a thui.
Frå ærlegt hjarta kjem min tale, rein kunnskap lipporne ber fram.
4 Pathen Mueihla loh kai n'saii tih Tlungthang kah hiil loh kai n'hing sak.
Guds ånd er det som meg hev skapt, og Allvalds ande gjev meg liv.
5 Kai thuung hamla na coeng mak atah tawn uh lamtah ka mikhmuh ah pai laeh.
Um du det kann, so gjev meg svar! Væpna deg mot meg, og stig fram!
6 Pathen taengah kai he nang ka bangla ka om tih kai khaw dikpo lamkah ni m'pet.
Eg er din likemann for Gud, eg og av leiret forma er.
7 Kai he mueirhih moenih nang n'let sak mako. Ka kut long khaw nang n'nan thil mahpawh.
Du tarv’kje vera rædd for meg, min trykk skal ikkje tyngja deg.
8 Tedae ka hna ah na thui tih olthui ol khaw ka yaak.
Men du hev sagt for øyro mine - eg høyrde ljoden av ditt ord -:
9 “Ka cil tih boekoek ka khueh moenih. Ka caih tih kai taengah thaesainah om moenih.
«Eg skuldfri er og utan synd, eg flekkfri er og utan skuld;
10 Te cakhaw kai taengkah noihhainah a hmuh vaengah kai amah kah thunkha bangla a moeh.
men han fører uvensgrunnar mot meg og held meg for sin fiendsmann;
11 Ka kho he hloong dongah a buen tih ka caehlong boeih a dawn,” na ti.
han legg i stokken mine føter og vaktar alle mine vegar.»
12 Tedae na tang moenih he. Pathen he hlanghing lakah a len dongah nang te kan doo.
Men du hev urett, svarar eg; Gud større er enn menneskja.
13 Balae tih amah te na ho. A ol te boeih n'doo moenih ta.
Men kvifor vil du klaga på han: Han aldri svarar i sin sak?
14 Pathen loh pakhat la a thui dae a hmuhming pawt atah hnavoei la a thui.
På eit vis talar Gud, ja tvo, um enn dei ikkje agtar på det.
15 Ih loh hlang a hnah vaengkah khoyin olphong mueimang ah khaw, thingkong dongkah a ngam vaengah khaw,
I draumar og i syn ved natt, når tunge svevnen fell på folk, når dei på lægjet ligg og blundar,
16 Hlang hna te a khui sak tih amih kah rhalrhingnah neh a daeng pah.
då let han øyro upp på folk, og innsiglar åtvaring til deim,
17 Hlang loh a khoboe lamkah a nong sak tih hlang lamkah koevoeinah a khuk pah.
for burt frå synd å driva mannen, og rydja ovmod ut or honom
18 A hinglu te vaam khui lamloh, a hingnah te pumcumnah loh a paan khui lamkah a hoeptlang.
og berga sjæli hans frå gravi og livet hans frå spjotodd-daude.
19 A thingkong dongah nganboh neh a tluung tih tuituknah loh a rhuhrhong boeih te phat a thuek pah.
Han tuktast og med sjukelægje, med stendig uro inn til beini,
20 A hingnah loh buh te khaw a hinglu loh hoehhamnah maeh khaw a lawt pah.
hans liv fær mothug imot brød, og sjæli hans mot lostemat.
21 A saa te caphoei cuk bangla mueihmuh ah a khah tih a rhuh a hmuh pawt khaw a ming sak.
Hans misser holdet, vert usjåleg, og beini morknar, syner ikkje,
22 A hinglu loh vaam khuila, a hingnah te aka duek rhoek taengla pawk.
og sjæli ned mot gravi lutar, hans liv mot daude-englarne.
23 Anih kah duengnah te hlang taengah aka puen la thawngkhat lamkah pakhat ngawn tah amah taengah puencawn oldoe om khaming.
Er det då yver han ein engel, ein millommann, ein utav tusund, som lærer mannen um hans plikt,
24 Te dongah anih te a rhen mai vetih, 'Tlansum ka dang tih hlan kah aka suntla khui lamloh anih he doek laeh,’ ti mai koinih.
Han ynkast yver han og segjer: «Frels honom frå i grav å ganga! Eg hev ei løysepening funne.»
25 A saa te camoe bangla noe vetih a cacawn tue vaengkah bangla saibawn suidae.
Hans likam skal av helsa bløma, sin ungdom skal han atter få.
26 Pathen taengah a thangthui vanbangla anih te a moeithen ta. A maelhmai te tamlung neh a hmuh vaengah tah anih te hlanghing taengah duengnah neh a mael sak.
Han bed til Gud og nåde fær, so han hans åsyn ser med jubel. Og so fær mannen att si rettferd.
27 Hlang rhoek taengla a mae tih, “Ka tholh tih a thuem te a paihaeh sak dae kai taengah n'yook sak moenih.
Han syng for folk og segjer so: «Eg synda hev og krenkt det rette, men hev’kje fenge lika for det;
28 Kamah hinglu, hinglu van tah hlan a paan khui lamloh a lat. Te dongah ka hingnah neh a hingnah loh vangnah te hmu saeh.
mi sjæl frå gravi berga han, med gleda fær eg ljoset sjå.»
29 He boeih he Pathen loh hlang taengah voei nit voei thum a saii ne.
Og sjå: alt dette gjerer Gud tvo gonger, ja tri gong’ mot mannen,
30 Hlan khui lamkah a hinglu te hingnah khosae neh tue hamla a mael sak.
og ber hans sjæl frå gravi burt, so livsens ljos kann lysa for han.
31 Job nang hnatung lamtah kai ol he hnatun. Hilphah lamtah kai loh kan thui eh.
So gjev no gaum og høyr meg, Job, ver tagall du, so eg kann tala!
32 Kai nan thuung ham ol a om atah thui lah. Nang tang sak ham ka ngaih dongah ni.
Um du hev ord, so gjev meg svar! Tala, eg gjev deg gjerne rett.
33 Kai taengkah he na hnatun pawt atah hilphah lamtah nang te cueihnah kan cang sak bitni,” a ti nah.
I anna fall so høyr på meg, teg medan eg deg visdom lærer!»
