Joba 27
1 Job loh amah kah a huel ham te a koei tih,
Job heldt fram med talen sin og sagde:
2 “Pathen kah hingnah loh kai kah laitloeknah a khoe tih Tlungthang lo ka hinglu a phaep.
«So sant Gud liver, som meg sveik, og Allvalds som meg volde sorg
3 Ka khuikah ka hiil boeih neh ka hnarhong khuikah he Pathen mueihla ni.
- for endå eg min ande dreg; i nosi mi er guddomspust -:
4 Ka hmuilai loh dumlai thui boel saeh lamtah ka lai loh palyal la caitawk boel saeh.
Urett ligg ei på mine lippor; mi tunga talar ikkje svik.
5 Nangmih te kan tang sak atah kai ham savisava. Ka pal duela ka muelhtuetnah he kamah lamloh ka khoe mahpawh.
D’er langt frå meg å gje’ dykk rett, mi uskyld held eg fast til dauden.
6 Ka duengnah te ka kop vetih ka hlah mahpawh. Kamah tue lamlong tah ka thinko he veet voel mahpawh.
Mi rettferd held eg fast uskjepla, eg ingen dag treng skjemmast ved.
7 Ka thunkha te a halang bangla, kai aka tlai thil khaw a boethae bangla om saeh.
Min fiend’ skal seg syna gudlaus, min motstandar som urettferdig.
8 Lailak kah ngaiuepnah tah menim? A mueluem tih Pathen loh a hinglu a bong pah.
Kva von hev en gudlaus att, når Gud vil sjæli or han draga?
9 A soah citcai loh a pai vaengah a pangngawlnah te Pathen loh a hnatun nim?
Vil Gud vel høyra skriket hans, når trengsla bryt innyver honom?
10 Tlungthang dongah pang a dok vetih, a tue boeih ah Pathen a khue bitni.
Kann han i Allvald vel seg gleda? Kann han kvar tid påkalla Gud?
11 Pathen kah kut te nangmih kan thuinuet phoe vetih, Tlungthang taengkah te ka phah mahpawh.
Eg um Guds hand vil læra dykk; kva Allvald vil, det dyl eg ikkje.
12 Nangmih boeih khaw na hmuh vaengah balae tih a honghi neh na hoemdawk he.
Sjå dette hev det alle set; kvi talar de då tome ord?
13 Halang hlang loh Pathen taeng lamkah khoyo neh hlanghaeng loh Tlungthang taeng lamkah rho a dang he,
Den lut fær gudlause av Gud, den arven valdsmann fær av Allvald.
14 a ca te cunghang hamla a ping pah tih a cadil cahma khaw buh cung uh mahpawh.
Til sverdet veks hans søner upp; hans avkom mettast ei med brød;
15 A rhaengnaeng, a rhaengnaeng te dueknah loh a up vetih a nuhmai rhoek loh rhah uh mahpawh.
dei siste legst i grav ved pest, og enkjorne held ingi klaga.
16 Cak te laipi bangla hmoeng vetih hnicu te dikpo bangla soe ni.
Og um han dyngjer sylv som dust og samlar klæde liksom leir:
17 Tawn cakhaw aka dueng loh a bai vetih cak te ommongsitoe loh a tael ni.
Den rettvise tek klædi på; skuldlause skifter sylvet hans.
18 A im te ning bangla a sak tih dungtlungim bangla rhalrhing a khueh.
Han byggjer huset sitt som molen, likt hytta vaktmannen set upp.
19 Hlanglen la yalh dae khoem uh mahpawh. A mik a dai dae amah om voel pawh.
Rik legg han seg - men aldri meir; han opnar augo - og er burte.
20 Anih te tui bangla mueirhih loh a phatawt khoyin ah cangpalam loh a pom.
Som vatsflaum rædsla honom tek, ved natt riv stormen honom burt.
21 Anih te kanghawn loh a khuen tih khum. Te vaengah anih te amah hmuen lamloh a yawn.
Han driv av stad for austanvind, som blæs han frå hans heimstad burt.
22 Anih te a voeih tih lungma a ti pawt dongah a kut lamloh yong la yong coeng.
Han utan miskunn på han skyt; frå handi hans han røma må.
23 A taengah a kut a paeng uh tih anih te amah hmuen lamloh kut a ving thil.
Med hender klappar dei åt han og pip han frå hans heimstad burt.
